Zespół Bálinta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zespół Bálinta (ang. Balint syndrome) – rzadki zespół neurologiczny, objawiający się bezładem okoruchowym z niezdolnością do fiksacji wzroku. Występuje u pacjentów z obustronnym uszkodzeniem kory płatów ciemieniowych (w obrębie pól Brodmanna 19 i 7) – na pograniczu płata ciemieniowego i potylicznego. Opisany przez Rezső Bálinta w 1909[1].

Objawy:

  • symultanagnozja (niezdolność do postrzegania części przedmiotu jako składowych całości)
  • apraksja ruchów gałek ocznych (zaburzenie koordynacji spojrzenia)
  • ataksja wzrokowa (upośledzona koordynacja ruchów ręki za pomocą kontroli wzrokowej)[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ R. Balint. Seelenlähmung des "Schauens", optische Ataxia, räumliche Störung der Aufmerksamkeit. Monatsschrift für Psychiatrie und Neurologie 25, ss. 51-81 (1909)
  2. ↑ E. Louis, S. Mayer, L. Rowland, Merritt Neurologia, t. Tom I, 2017, str. 302.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zespół_Bálinta&oldid=69298230”