Przejdź do zawartości

Zespół Opitza-G

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół Opitza-G
Klasyfikacje
ICD-10

Q87.8

OMIM

300000

Zespół Opitza-G (zespół G, zespół BBB, ang. Opitz-G Syndrome) – rzadki, genetycznie uwarunkowany zespół wad wrodzonych, które są zlokalizowane wzdłuż pośrodkowej linii ciała. Zespół opisał John Marius Opitz i wsp. w 1969 roku, a nazwa została utworzona od nazwiska badacza oraz pierwszych liter nazwisk pacjentów u których stwierdzono to schorzenie[1][2].

Synonimy

[edytuj | edytuj kod]

Przez lata opisano wiele przypadków pacjentów z zespołem Opitza-G, co doprowadziło do dużego zamieszania w kwestii nazewnictwa choroby. Uważa się obecnie, że jedną jednostkę chorobową stanowią następujące zespoły:

  • zespół G (G Syndrome)
  • zespół spodziectwo-dysfagia (Hypospadias-Dysphagia Syndrome)
  • zespół Opitza-Friasa (Opitz-Frias Syndrome)
  • zespół Opitza-G typu II (Opitz-G Syndrome, type II, OGS2)
  • zespół BBB (BBB Syndrome)
  • zespół hiperteloryzm-spodziectwo (Hypotelorism-Hypospadias Syndrome)
  • zespół telekantus-spodziectwo (Telecanthus-Hypospadias Syndrome)
  • zespół GBBB (GBBB Syndrome)
  • zespół oczno-genitalno-krtaniowy Opitza (Opitz Oculo-Genito-Laryngeal Syndrome)

Epidemiologia

[edytuj | edytuj kod]

Zespół Opitza-G dotyczy głównie płci męskiej. Częstość występowania postaci związanej z chromosomem X wynosi od 1:50 000 do 1:100 000. Częstość występowania postaci autosomalnej dominującej nie została ustalona, a częstość mikrodelecji 22q11.2 wynosi 1:4000.

Etiologia

[edytuj | edytuj kod]

Postać zespołu Opitza-G dziedzicząca się w sprzężeniu z płcią jest spowodowana przez mutację genu MID1 (krótkie ramię chromosomu X), który jest odpowiedzialny za kodowanie białka midline-1 (ligaza ubikwityny E3 związanej z mikrotubulami)[3]. Zespół charakteryzuje się, bardzo dużą zmiennością klinicznej symptomatologii wśród pacjentów z tym rodzajem mutacji.

Postać zespołu Opitza-G dziedzicząca się w sposób autosomalny dominujący związana jest z delecją w obrębie genu SPECC1L na chromosomu 22[4].

Objawy i przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Na obraz kliniczny zespołu składają się:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. J.M. Opitz i inni, The G syndrome of multiple congenital anomalies, „Birth Defects Orig. Art. Ser. V” (2), 1969, s. 95-101.
  2. John M. Opitz, James F. Reynolds, G syndrome (hypertelorism with esophageal abnormality and hypospadias, or hypospadias-dysphagia, or 'Opitz-Frias' or 'Opitz-G' syndrome)--perspective in 1987 and bibliography, „American Journal of Medical Genetics”, 28 (2), 1987, s. 275-285, DOI10.1002/ajmg.1320280203, PMID3322001.
  3. Timothy C. Cox i inni, New mutations in MID1 provide support for loss of function as the cause of X-linked Opitz syndrome, „Hum. Molec. Genet.”, 9 (17), 2000, s. 2553-2562, DOI10.1093/hmg/9.17.2553, PMID11030761.
  4. Paul Kruszka i inni, Mutations in SPECC1L, encoding sperm antigen with calponin homology and coiled-coil domains 1-like, are found in some cases of autosomal dominant Opitz G/BBB syndrome, „Journal of Medical Genetics”, 52 (2), 2015, s. 104-110, DOI10.1136/jmedgenet-2014-102677, PMID25412741, PMCIDPMC4393015.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]