Zuzanna Leśniak
| Imię i nazwisko |
Zuzanna Leśniak-Goulais |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 marca 1965 |
| Data i miejsce śmierci |
10 października 1991 |
| Zawód |
aktorka |
| Współmałżonek |
Yves Goulais (1988-1991) |
Zuzanna Leśniak-Goulais (ur. 12 marca 1965 w Nowym Sączu[1], zm. 10 października 1991 w Krakowie) – polska aktorka teatralna teatru STU w Krakowie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Podczas nauki w Zespole Szkół Ekonomicznych w Nowym Sączu w 1980 została dostrzeżona na eliminacjach do Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego przez Janusza Michalika, z którym nawiązała współpracę w teatrze Nowosądecka Scena Amatora[2]. Prowadziła szkolny Teatr Laboratoryjny „Letarg”[2]. Była absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, którą ukończyła w 1987 przedstawieniem dyplomowym Ferdydurke w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza[3][4].
W 1988 występowała w Teatrze Bagatela[2]. Od 1988 pracowała w Teatrze STU[5], początkowo jako aktorka kontraktowa, potem etatowa. Krakowskiej publiczności najbardziej znana była z roli Jenny w Markietankach[5][6].
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]Była przyjaciółką piosenkarza Andrzeja Zauchy i żoną francuskiego reżysera Yves’a Goulais, którego poślubiła 16 kwietnia 1988[7]. 10 października 1991, wracając z występu w spektaklu Pan Twardowski, wraz z towarzyszącym jej Zauchą zostali zastrzeleni przez jej męża na parkingu przy ulicy Włóczków w Krakowie[8]. Oboje zmarli: Zaucha zginął na miejscu, a Leśniak w nocy po zdarzeniu na Oddziale Torakochirurgii szpitala im. Jana Pawła II[8][9]. Według relacji świadków – aktorka próbowała swym ciałem osłonić piosenkarza[8]. Padło dziewięć strzałów[6]. Po popełnieniu zbrodni Goulais sam wkrótce oddał się w ręce policji[8]. Powodem zabójstwa była chorobliwa zazdrość francuskiego reżysera[8][10]. Historia morderstwa pary stała się kanwą książki Janusza Wiśniewskiego I odpuść nam… wydanej w 2015[11][12].
Została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym przy ul. Węgierskiej w Nowym Sączu–Biegonicach[1].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]Źródło: FilmPolski.pl[13]
- 1975: Trzecia granica (odc. 4 "W matni")
- 1988: Rio de Janeiro nie istnieje – pokojówka
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Grób Zuzanny Leśniak Goulais.
- ↑ a b c Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 132, ISBN 978-83-8062-631-7.
- ↑ e-teatr.pl: Ferdydurke. Część I – Szkoła – Witold Gombrowicz. e-teatr.pl. [dostęp 2011-07-23]. (pol.).
- ↑ AST, Absolwenci PWST w Krakowie w latach 1946-2017, Akademia Sztuk Teatralnych [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19] (pol.).
- ↑ a b Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 133, ISBN 978-83-8062-631-7.
- ↑ a b Krzysztof Samborski: Dziewięć strzałów – jak zginął Andrzej Zaucha?. Trybuna Śląska, nr 236/91, str.1.
- ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 137, ISBN 978-83-8062-631-7.
- ↑ a b c d e Andrzej Zaucha zastrzelony. Zabójstwo z zazdrości.. Słowo Ludu, nr 238/91, str.1.
- ↑ A. Zaucha i Z. Leśniak śmiertelnymi ofiarami zazdrośnika. „Nowiny”. Nr 199, s. 2, 14 października 1991.
- ↑ bgr/mlas: Miłość i śmierć Andrzeja Zauchy. tvn24.pl, 2008-03-23. [dostęp 2010-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-07)].
- ↑ Janusz L. Wiśniewski: I odpuść nam…. Od deski do deski, 2015, seria: Na F/aktach.
- ↑ Katarzyna Olkowicz, Piotr Baran, Serca bicie. Biografia Andrzeja Zauchy, wyd. REBIS, 2020, s. 201, ISBN 978-83-8062-631-7.
- ↑ Zuzanna Leśniak w bazie filmpolski.pl
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zuzanna Leśniak w bazie IMDb (ang.)
- Zuzanna Leśniak w bazie Filmweb
- Zuzanna Leśniak w bazie filmpolski.pl
- Zuzanna Leśniak, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09].