Związek Polskich Inżynierów Kolejowych
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Warszawa, ul. Krucza 14 |
| Data założenia | |
| Zakończenie działalności | |
| Rodzaj stowarzyszenia |
związek zawodowy |
| Zasięg |
organizacja o zasięgu krajowym |
| prezes |
Marian Widawski (1934–1939) |
| Członkowie |
361 (1919), 885 (1928), 915 (1929), 714 (1931), 1.060 (1936), 1.065 (1939) |
Związek Polskich Inżynierów Kolejowych – jedna z działających w okresie międzywojennym w środowisku pracowników kolejowych organizacji związkowych, powstała w 1919. Angażował się w rozwiązywanie problemów bieżących na PKP, prowadził działalność odczytową i wydawniczą. Związek był współorganizatorem Stałej Delegacji Polskich Zrzeszeń Technicznych, od 1935 należał do Naczelnej Organizacji Inżynierów RP, Ligi Drogowej, Komitetu Stowarzyszeń Pracowników Kolejowych. Podejmował wysiłki zmierzające do utworzenia Związku Polskich Inżynierów Komunikacyjnych, które skończyły się niepowodzeniem. W ostatnim okresie skupiała członków w 11 kołach.
Wcześniej inżynierowie kolejowi byli zrzeszeni np. w Galicji (do 1918) - w Związku Inżynierów Cesarsko – Królewskich Austriackich Kolei Państwowych. W pracach źródłowych spotyka się też i inne nazwy tej samej organizacji - Stowarzyszenie Kolei Państwowych w Austrii, Towarzystwo Inżynierów c. k. Austriackich Kolei Państwowych, Towarzystwo Inżynierów Kolei Państwowych, Związek Inżynierów Kolejowych.
Prezesi
[edytuj | edytuj kod]- K. Mikucki (1919)
- Ignacy Wolicki (1919–1920)[1]
- Witold Bieniecki (1920–1923)[2]
- Seweryn Andrzejewski (1923–1926)[3]
- Wiesław Gąssowski (1926–1932)[4]
- Stanisław Felsz (1932–1933)[5]
- Józef Bortnowski (1933–1934)[6]
- Marian Widawski (1934–1939)[7]
Media
[edytuj | edytuj kod]Organem związku był miesięcznik Inżynier Kolejowy (1924-1939) w nakładzie 1600 egz., oraz dodatek Przegląd Zagranicznego Piśmiennictwa Kolejowego (1927-1939).
Siedziby
[edytuj | edytuj kod]W latach 1927–1930 siedziba mieściła się w Wydziale Drogowym Dyrekcji Warszawskiej w budynku Naimskiego przy pl. Trzech Krzyży 8, obiekt obecnie nie istnieje, w latach 1930-1932 przy ul. Żurawiej 23, w 1934 ponownie przy pl. Trzech Krzyży 8, w latach 1936-1939 przy ul. Kruczej 14, w budynku którego od 1931 związek był właścicielem (Dom Związku Inżynierów Kolejowych), obecnie nie istnieje; dysponował też pokojami gościnnymi[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- kolejowe związki zawodowe w Polsce
- Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczpospolitej Polskiej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ jednocześnie dyr. departamentu mechanicznego i zasobów Ministerstwa Komunikacji, Inżynier Kolejowy nr 4/1924, s. 76
- ↑ jednocześnie dyr. wydziału drogowego (-1923), wiceprezes (1923-1925) i prezes Dyrekcji Warszawskiej (1925-1930), Inżynier Kolejowy nr 1/1933
- ↑ dyr. Dyrekcji Kolei w Radomiu (1926-1929), dyr. dep. utrzymania Ministerstwa Komunikacji (1932-1939), https://audiovis.nac.gov.pl/obraz/79596/, Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1932-1939
- ↑ jednocześnie nacz. wydziału zasobów Dyrekcji Kolei w Warszawie (1928), Sprawozdanie z działalności Dyrekcji Kolei Państwowych w Warszawie 1918-1928, Warszawa 1928
- ↑ nacz. budowy i zakupu taboru dep. mechanicznego i zasobów kolejowych Ministerstwa Komunikacji, Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1934
- ↑ nacz. wydziału zasobów i zakupów dep. mechanicznego i zasobów Ministerstwa Komunikacji (1923-1933), Inżynier Kolejowy nr 2/1934 s. 54
- ↑ jednocześnie zastępca dyr. Dyrekcji Kolei w Warszawie (1935-1939), Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1935-1939
- ↑ reklamy w wielu numerach czasopisma Inżynier Kolejowy
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kamiński: Kalendarz Poradnik obywatelski i służbowy Kolejowca Polskiego 1927, Wilno, 112 s.
- 20-lecie komunikacji w Polsce odrodzonej, Koncern Prasowy "Ilustrowany Kuryer Codzienny" Kraków 1939, 560 s.
- Józef Piłatowicz: Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., [w:] Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r., T. II, NOT Warszawa 2005, ISBN 83-921738-2-1