Cmentarz prawosławny w Brodzicy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz prawosławny w Brodzicy
Ilustracja
Jedyny stojący nagrobek
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Brodzica

Typ cmentarza

wyznaniowy

Wyznanie

prawosławne

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

0,24 ha

Liczba kwater cmentarnych

nieczytelny podział

Data otwarcia

XIX w.

Data likwidacji

1945

Położenie na mapie gminy wiejskiej Hrubieszów
Mapa konturowa gminy wiejskiej Hrubieszów, po lewej znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Brodzicy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Brodzicy”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Brodzicy”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Cmentarz prawosławny w Brodzicy”
Ziemia50°47′53″N 23°50′46″E/50,798056 23,846111

Cmentarz prawosławny w Brodzicynekropolia prawosławna w Brodzicy, utworzona na potrzeby miejscowej ludności unickiej w XIX w., użytkowana do końca II wojny światowej.

Historia i opis[edytuj | edytuj kod]

Data powstania cmentarza nie jest znana. Najprawdopodobniej powstał jeszcze na potrzeby miejscowej ludności unickiej, a następnie stał się cmentarzem prawosławnym wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej w 1875[1]. Od 1815 na terenie nekropolii znajdowała się unicka, następnie prawosławna cerkiew, od 1889 do 1915 posiadająca status parafialnej, a zniszczona w 1938 podczas akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej[2]. Cmentarz był użytkowany przez miejscową ludność prawosławną do końca II wojny światowej i wysiedlenia prawosławnych Ukraińców. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1875. Po wojnie wraz z wysiedleniami, cmentarz został porzucony[1].

Na początku lat 90. XX wieku na terenie nekropolii znajdowały się jeden kompletny, stojący nagrobek oraz fragmenty sześciu rozbitych kamiennych nagrobków[1]. Na cmentarzu rosną lipy, a także samosiewy wiązu i wierzby, krzewy śnieguliczki, tarniny i parczeliny[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d D. Kawałko, Cmentarze..., s. 69.
  2. E. Niedźwiedź, J. Niedźwiedź, J. Kalisz, J. Panasiewicz, Dzieje miejscowości gminy Hrubieszów powiat hrubieszowski, Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, Hrubieszów-Zamość 2010, ISBN 978-83-89616-24-1, ss. 46–47.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.