Przejdź do zawartości

Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii
Ilustracja
Kopiec-mogiła
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Stefankowice-Kolonia

Typ cmentarza

wojenny

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

10x10

Data otwarcia

1918

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii”
Położenie na mapie gminy wiejskiej Hrubieszów
Mapa konturowa gminy wiejskiej Hrubieszów, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii”
Ziemia50°54′48,9″N 23°50′07,6″E/50,913583 23,835444

Cmentarz wojenny w Stefankowicach-Kolonii – nekropolia wojenna z I wojny światowej w Stefankowicach-Kolonii, utworzona w 1918 r.

Historia i opis

[edytuj | edytuj kod]

Cmentarz został wytyczony w 1918 r. jako zbiorowy grób żołnierzy rosyjskich i austro-węgierskich poległych w 1914 r[1]. Na początku były tu mogiły zbiorowe i pojedyncze żołnierzy austriackich oraz kopiec ziemny mieszczący mogiłę żołnierzy rosyjskich[1].

Ok. 1935 r. groby austriackie ekshumowano i przeniesiono na cmentarz w Ubrodowicach, pozostawiając kopiec[1].

Na początku lat 90. XX wieku na terenie nekropolii wciąż stał trzymetrowy kopiec ze zwieńczającym go współczesnym krzyżem. Dookoła otoczony jest polami uprawnymi[1]. Na wale ziemnym wokół kopca rosną 4 graby, 2 topole, 2 czereśnie i 2 dęby[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e D. Kawałko, Cmentarze..., s. 78.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.