Solenoid

Solenoid – cewka powietrzna (bez rdzenia magnetycznego) o jednej warstwie uzwojenia, służąca do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego^[1].

Stosowany jest tam, gdzie wymagane są niewielkie indukcyjności lub wysokie napięcia.

Pole magnetyczne solenoidu[edytuj | edytuj kod]

Wartość natężenia pola magnetycznego w długim solenoidzie (to znaczy takim, którego długość jest dużo większa niż jego średnica) jest opisana równaniem^[1]:

H={\frac {N\cdot I}{L}},

gdzie:

$H$ – natężenie pola [A/m],
$N$ – liczba zwojów cewki (jedn. bezwymiarowa),
$I$ – natężenie prądu elektrycznego płynącego przez cewkę [A],
$L$ – długość cewki [m].

Wewnątrz solenoidu pole jest relatywnie duże, natomiast na zewnątrz pole jest małe, dla nieskończenie długiego solenoidu pole na zewnątrz byłoby równe zero. Linie pola przebiegają podobnie jak w magnesie sztabkowym^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b David J.D.J. Griffiths David J.D.J., Introduction to Electrodynamics .
↑ solenoid, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-03-12] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 341.

[Gri-1] David J.D.J. Griffiths David J.D.J., Introduction to Electrodynamics .

[epwn-2] solenoid, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-03-12] .

[1]

[2]