Bracia McDonald

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Richard McDonald
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1909
Manchester, USA

Data i miejsce śmierci

14 lipca 1998
Manchester, USA

Maurice McDonald
Data i miejsce urodzenia

1902
Manchester, USA

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 1971
Palm Springs, USA

Richard McDonald i Maurice McDonald znani jako Bracia McDonald byli amerykańskimi przedsiębiorcami którzy założyli restaurację McDonald’s. Pierwszą restaurację[1] otworzyli w 1940 roku w San Bernardino w Kalifornii. Tam udoskonalali swój biznes tworząc system pracy znany jako Speedee Service System. Po zatrudnieniu Raya Kroca jako agenta franczyzowego w 1954 roku, kontynuowali prowadzenie firmy, dopóki nie zostali wykupieni przez Kroca w 1961 roku.

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Bracia McDonald urodzili się w Manchesterze w stanie New Hampshire w rodzinie irlandzkich imigrantów Patricka i Margarete McDonald, którzy przybyli do Stanów Zjednoczonych jako dzieci[2]. Maurice urodził się pod koniec 1902 roku, a Richard w lutym 1909 roku[3]. W latach dwudziestych rodzina przeniosła się do Kalifornii, gdzie w 1937 roku Patrick otworzył stoisko z jedzeniem w Monrovii[4].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1948 roku bracia przebudowali swoją restaurację w San Bernardino. Oprócz przebudowy restauracji zmienili również menu, aby jeszcze bardziej skupić się na sprzedaży. Na dziewięciu pozycjach menu pozostały: hamburger za 15 centów, cheeseburger, napoje bezalkoholowe, mleko, kawę, chipsy ziemniaczane, i kawałek ciasta[5].

Restauracja braci McDonald odniosła sukces, a mając na celu zarobienie 1 miliona dolarów przed ukończeniem 50 roku życia[6], bracia McDonald rozpoczęli franczyzę swojego systemu w 1953 roku, zaczynając od restauracji w Phoenix w Arizonie[5].

Bracia zwrócili uwagę Raya Kroca, sprzedawcy mikserów do koktajli mlecznych w Prince Castle[7]. Po zakupie ośmiu jego Multi-Mixerów do swojej restauracji w San Bernardino w Kalifornii, Kroc odwiedził tę restaurację w 1954 roku[8]. W tym samym roku bracia McDonald zatrudnili Kroca jako swojego agenta franczyzowego. Kroc przejął 1,9 procent sprzedaży brutto, z czego bracia McDonald otrzymali 0,5 procent[9].

Kroc był sfrustrowany chęcią braci McDonald do utrzymania niewielkiej liczby restauracji. Bracia również konsekwentnie mówili Krocowi, że nie może wprowadzać zmian w takich rzeczach, jak oryginalne menu, ale pomimo próśb Kroca bracia nigdy nie wysłali żadnych formalnych listów, które prawnie zezwalałyby na zmiany w menu. W 1961 roku Kroc kupił firmę za 2,7 miliona dolarów, obliczone tak, aby każdy z nich otrzymał 1 milion dolarów po opodatkowaniu[10].

Kończąc proces zakupu restauracji McDonald’s, Ray Kroc zirytował się, że bracia nie przeniosą na niego nieruchomości i praw do pierwotnej lokalizacji San Bernardino. W swoim gniewie Kroc otworzył później nową restaurację McDonald’s w pobliżu oryginalnego McDonald’s, której nazwę zmieniono na „The Big M”, ponieważ bracia zaniedbali zachowanie praw do nazwy. „The Big M” zostało zamknięte sześć lat później[11]. Zarzuca się[kto?], że w ramach wykupu Kroc obiecał, na podstawie umowy uścisku dłoni, kontynuować roczną opłatę licencyjną w wysokości 1% pierwotnej umowy, ale nie ma na to dowodów poza roszczeniem siostrzeńca braci McDonald. Żaden z braci nie wyraził publicznie rozczarowania transakcją. Rozmawiając z kimś o wykupie, Richard McDonald podobno powiedział, że nie żałuje[12].

30 listopada 1984 r. Richardowi McDonaldowi, pierwszemu kucharzowi McDonald’s, podano uroczysty 50-miliardowy hamburger McDonald’s od Eda Rensiego, ówczesnego prezesa McDonald’s USA, w hotelu Grand Hyatt w Nowym Jorku[13][14].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Maurice McDonald zmarł z powodu niewydolności serca w swoim domu w Palm Springs w Kalifornii, 11 grudnia 1971 r., w wieku 69 lat[15].

Richard McDonald również zmarł z powodu niewydolności serca w domu opieki w Manchesterze, New Hampshire, 14 lipca 1998 roku, w wieku 89 lat. Został pochowany na cmentarzu Mount Calvary w Manchesterze[16].

Kultura[edytuj | edytuj kod]

W filmie McImperium (ang. The Founder) z 2016 roku o Rayu Krocu i jego relacjach biznesowych z braćmi McDonald, Richarda (Dicka) McDonalda gra Nick Offerman, a John Carroll Lynch wciela się w postać Maurice’a (Mac) McDonalda. Rolę Raya Kroca obsadził Michael Keaton[17][18].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Poznaj naszą historię | McDonald's® [online], mcdonalds.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  2. ↑ When Dad Lost His Job, the McDonald Brothers Started a Fast-Food Empire [online], 3 lutego 2017 (ang.).
  3. ↑ Chapter One: Fast Food Civil Rights. W: Marcia Chatelain: Franchise: The Golden Arches in Black America. New York City: Liveright Publishing, 2020, s. 25. ISBN 978-1-63149-394-2. (ang.).
  4. ↑ John P. Muldoon, From Immigration to Mega-Wealth [online], johnmuldoon.ie, 28 maja 2013 [zarchiwizowane z adresu 2013-09-18] (ang.).
  5. ↑ a b OurHistory [online], McDonald's (ang.).
  6. ↑ Kenneth N. Gilpin, Richard McDonald, 89, Fast-Food Revolutionary [online], 16 lipca 1998 [dostęp 2017-06-05] (ang.).
  7. ↑ Neil Snyder: Vision, Values, and Courage: Leadership for Quality Management. Simon and Schuster, 2010-06-15, s. 133. ISBN 978-1-4516-0252-4. (ang.).
  8. ↑ Our History: Ray Kroc & The McDonald's Brothers [online], McDonald's [dostęp 2021-09-12] (ang.).
  9. ↑ Gross, Daniel (October 1996). Forbes' Greatest Business Stories of All Time. John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-14314-7
  10. ↑ Ray Kroc: Burger Baron [online], Entrepreneur, 9 października 2008 [dostęp 2019-05-29] (ang.).
  11. ↑ R. Kroc: Grinding It Out. 1977, s. 123. ISBN 978-0-8092-8259-3. (ang.).
  12. ↑ Kenneth N. Gilpin, Richard McDonald, 89, Fast-Food Revolutionary, „The New York Times”, 16 lipca 1998 [dostęp 2017-10-21] (ang.).
  13. ↑ 50 Billion and Still Cooking. 1984-11-21. [dostęp 2021-05-28]. (ang.).
  14. ↑ Velasco, Alejandra Yáñez: Restaurant Innovator Richard McDonald Dies at 89: Pioneered McDonald's, World's Largest Restaurant System. Hotel Online, lipiec 1998. [dostęp 2012-05-14]. (ang.).
  15. ↑ Stice, Joel: The Tragic Real-Life Story Of The McDonald Brothers. Mashed, 2019-03-15. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-30)]. (ang.).
  16. ↑ Kenneth N. Gilpin: Richard McDonald, 89, Fast-Food Revolutionary. [w:] The New York Times [on-line]. 1998-07-16. [dostęp 2017-10-21]. (ang.).
  17. ↑ Eschner, Kat: Nick Offerman's Character in 'The Founder' Is Based on This Real Historical Figure. 2017-02-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-17)]. (ang.).
  18. ↑ Itzkoff, Dave: 'The Founder': Burgers, Fries and a Couple of Wiseguys. 2017-01-18. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-18)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bracia_McDonald&oldid=73577063”