Eksport kooperacyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Eksport kooperacyjny – forma eksportu polegająca na współpracy z innymi eksportującymi firmami krajowymi lub zagranicznymi poprzez utworzenie nowego podmiotu[1]. Jest jednym ze sposobów internacjonalizacji przedsiębiorstwa. Kooperacja w ramach współpracy eksportowej może kształtować się zależnie od ustaleń poczynionych przez uczestniczące podmioty[2]. Wiele krajów wprowadziło jednak prawne ograniczenia lub mechanizmy rejestracji kooperantów, mające zapobiegać zmowom cenowym i powstawaniu monopoli, po części zastąpionych w późniejszym czasie poprzez prawo antymonopolowe[3].

Współpraca w ramach eksportu kooperacyjnego[edytuj | edytuj kod]

Eksport kooperacyjny odróżnia od eksportu pośredniego głównie możliwość kontroli podmiotu zaangażowanego w działania eksportowe. W przypadku eksportu pośredniego, firma nie współtworzy oraz nie ma kontroli nad podmiotem pośredniczącym, natomiast w eksporcie kooperacyjnym jest jednym z jego założycieli i kontroluje go razem z innymi firmami[1].

Aby kooperacja mogła dojść do skutku i zapewniać korzyści, niezbędne jest dopasowanie współpracujących podmiotów, zarówno pod względem skali prowadzonej działalności, jak i jej profilu. Niezbędne jest również odpowiednie koordynowanie działań, komunikacja oraz zaangażowanie[4]. Eksport kooperacyjny może charakteryzować się wąskim lub szerokim zakresem współpracy. W przypadku tego pierwszego, nowo powstały podmiot działa jak agencja sprzedaży. Gdy kooperacja ma szerszy charakter, podmiot może realizować wiele innych funkcji: wsparcie negocjacyjne, działania marketingowe, pozyskiwanie i analiza danych rynkowych, wsparcie logistyczne[1].

Korzyści z wyboru eksportu kooperacyjnego[edytuj | edytuj kod]

Ograniczenie ryzyka związanego z wejściem firmy na rynki zagraniczne oraz zwiększenie potencjału firmy poprzez kumulację środków, zasobów (również technologii) oraz kontaktów biznesowych. Zmniejszenie kosztów związanych z wejściem na rynek zagraniczny[2]. Współpraca z podmiotem zagranicznym lub krajowym posiadającym doświadczenie na rynku, na który wchodzi firma, umożliwia również dokładniejsze zbadanie i poznanie rynku[4].

Potencjalne bariery i negatywne efekty wynikające z wyboru eksportu kooperacyjnego[edytuj | edytuj kod]

Ryzyko związane z udostępnieniem przez firmy swoich zasobów wiedzy, doświadczenia i stosowanych rozwiązań innym podmiotom. Bariery kulturowe, językowe oraz możliwość nieodpowiedniego doboru partnera eksportowego[4] Możliwy jest również konflikt interesów współpracujących przedsiębiorstw, oraz ograniczenie w kształtowaniu swojej strategii eksportowej przez indywidualne podmioty[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Grzegorz Karasiewicz, Marketingowe strategie internacjonalizacji polskich przedsiębiorstw, Wolters Kluwer, 2013.
  2. a b c Eksport kooperacyjny – czym się charakteryzuje?. [dostęp 2018-07-11].
  3. Roger D. Blair, D. Daniel Sokol: The Oxford Handbook of International Antitrust Economics. Oxford University Press, 2014, s. 445.
  4. a b c Eksport kooperacyjny. [dostęp 2018-07-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]