Elektrownia Bullendale

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Elektrownia Bullendale w Nowej Zelandii – najstarsza elektrownia wodna, która powstała w 1886 roku na potrzeby kopalni złota w regionie Otago.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Bullendale lub The Reefs, było miastem górników złota, zlokalizowanym w pobliżu kopalni Phoenix w Skippers Creek. Powstało w latach sześćdziesiątych XIX wieku, a do roku 1896 miało 107 mieszkańców. W 1889 roku cały teren miasta należał do Phoenix Mining Company, której właścicielem był George Bullen i po nim miastu nadano nazwę[1].

Kopalnia złota Phoenix w Bullendale jako pierwsza korzystała z energii elektrycznej, budując własną elektrownię wodną, która powstała w 1886 roku[2]. Cały sprzęt hydrotechniczny dostarczono do elektrowni przy pomocy kolejki wąskotorowej ułożonej w wąwozie. W pierwszej elektrowni woda spływała w dół rurami przymocowanymi do ściany 60 metrowego klifu i napędzała dwie turbiny Peltona znajdujące się na dole[3]. Zasilały one dwie prądnice firmy Brush[1]. Energia elektryczna następnie była przesyłana przewodem miedzianym 8 mm zawieszonym na słupach do akumulatora w odległym o 3 km Bullendale. Była to pierwsza linia przesyłowa energii elektrycznej w Nowej Zelandii[3].

Bullendale ma znaczenie międzynarodowe, ponieważ jest to jeden z najstarszych zachowanych obiektów hydroelektrycznych na świecie.

Kopalnia pracowała do 1901 roku, a w 1907 została ostatecznie zamknięta. Podczas pierwszej wojny światowej żelazne elementy zostały zdemontowane i z całego miasteczka pozostały tylko dwie chaty[4].

 Rekonstrukcja elektrowni[edytuj | edytuj kod]

Po zamknięciu kopalni nie usunięto znacznej części ciężkiego sprzętu. Najważniejsze jest to, że oryginalna turbina i silnik elektryczny z 1885 pozostały na miejscu. Nie są one kompletne, brakuje elementów wykonanych z miedzi[5].

W 1984 roku powołano komitet "Centennial Generation Generation", który podjął decyzję o rekonstrukcji głównych elementów na miejscu. Prace rekonstrukcyjne w tym miejscu wykonano w 1986 roku. Główne elementy prądnic zostały przeniesione na rekonstrukcję drewnianego szkieletu[1]. W 1996 roku zostały przeprowadzone badania archeologiczne, podczas których znaleziono fragmenty budynku, w którym mieściły się prądnice. Opisano wtedy szczegółowo jak wyglądała kopalnia i odkryto, że zachował się oryginalny silnik elektryczny. Znajduje się on niedaleko wejścia do kopalni[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]