Humphreys Monoplane No. 2
Humphreys Monoplane No. 2[a] – samolot zaprojektowany i zbudowany przez brytyjskiego pioniera awiacji Jacka Humphreysa w 1909 roku. Z racji dużych rozmiarów samolotu znany był on jako „Elephant” („Słoń”).
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Po niepowodzeniu pierwszego samolotu Wivenhoe Flyer zbudowanego w latach 1908-1909[1] przez „Szalonego Dentystę” Jacka Humphreysa[2], w 1909 roku założył on konsorcjum, które miało sfinansować jego następny samolot wystawiony do konkursu „Daily Mail” na pierwszy brytyjski samolot, który pokona jedną milę[1][3]. Także ten samolot (Humphreys Monoplane No. 1) okazał się nieudany[1], a sama nagroda została zdobyta 30 listopada 1909 roku przez Johna Brabazona w samolocie Short Biplane No. 2[4].
Konstrukcja trzeciego samolotu Humphreysa rozpoczęła się najprawdopodobniej jeszcze w tym samym roku w hangarze w Wivenhoe i została ukończona w roku 1910 w Brooklands[5][6].
No. 2 był prawdopodobnie zaprojektowany i zbudowany jako nowy samolot[5][6], ale według innych źródeł był tylko naprawionym i zmodyfikowanym poprzednim samolotem Humphreysa, a nie nową maszyną[7].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Humphreys Monoplane był jednosilnikowym jednopłatem o skrzydle w układzie górnopłatu[5]. Nie zachowały się prawie żadne szczegółowe informacje dotyczące jego rozmiarów i osiągów[5].
Samolot napędzany był 50-konnym silnikiem Green w układzie ciągnącym[5] (60-konnym według innych źródeł[6]). Rozpiętość skrzydeł samolotu szacowana jest na 48 stóp (14,6 m)[5][7].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budowę samolotu rozpoczęto w Wivenhoe i prawdopodobnie ukończono już w Brooklands w 1910 roku[5][6]. Był to wówczas największy samolot na brooklanskim aerodromie i z racji jego rozmiarów znany był jako „Elephant” („Słoń”)[5].
Pierwszy udany lot samolotu odbył się 9 października 1910 roku, za jego sterami zasiadał Jack Humphreys[5]. W tym, lub późniejszym locie, samolot spadł na skrzydło i został uszkodzony[5]. Samolot został zaprezentowany na pikniku lotniczym 1910 Blackpool Meeting, ale tylko jako eksponat statyczny i nie dokonał on żadnego lotu[5].
Samolot latał jeszcze przynajmniej w 1911 roku[6]. Według naocznych świadków odrywał się od ziemi już przy połowie mocy silnika, ale z racji źle wyliczonego środka ciężkości często startował z jednym lub dwoma pasażerami siedzącymi na krawędzi natarcia skrzydła[6]. Samolotem latał między innymi Charles Gordon Bell[6], późniejszy as myśliwski z okresu I wojny światowej[8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazwa samolotu jest umowna i podawana za głównym źródłem British Aircraft Before the Great War. W ówczesnej prasie samolot jest określany po prostu jako Humphreys Monoplane. Druga część nazwy, No. 2, dodane jest jedynie po to aby odróżnić go od dwóch innych samolotów zbudowanych przez Humphreysa w tym okresie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. s. 163.
- ↑ Stéphane Nicolaou: Flying Boats And Seaplanes. s. 10.
- ↑ „Daily Mail” Flight Prizes. „Flight”, s. 364, 1909-06-19.
- ↑ Peter Lewis: British Racing And Record-Breaking Aircraf. s. 27.
- ↑ a b c d e f g h i j k Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. s. 164.
- ↑ a b c d e f g Neglected Pioneer. „Flight”, s. 814, 1969-11-20.
- ↑ a b Peter Lewis: British Aircraft, 1809-1914. s. 323.
- ↑ Gerald Bell. [dostęp 2012-09-06]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. Atglen, PA: Schiffer Pub., 2001. ISBN 978-0-7643-1207-6.
- Peter Lewis: British Aircraft, 1809-1914. Putnam, 1962.
- Peter Lewis: British Racing And Record-Breaking Aircraft. Londyn: Putnam, 1970. ISBN 0-370-00067-6.
- Stéphane Nicolaou: Flying Boats And Seaplanes : A History From 1905. Osceola, WI: MBI Publishing, 1998. ISBN 978-0-7603-0621-5.