Izba Regionalna w Śliwnicy
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Śliwnica 63 |
Położenie na mapie gminy Dubiecko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | |
 49°50′26,773″N 22°24′30,531″E/49,840770 22,408481
| |
Izba Regionalna w Śliwnicy – placówka muzealno-edukacyjna w Śliwnicy.
Izba powstała na początku lat dziewięćdziesiątych z inicjatywy Danuty Śliwińskiej, pragnącej „ocalić od zapomnienia historię zaklętą w rękodziełach oraz dawnych przedmiotach codziennego użytku”. Na pomieszczenie Izby wykorzystano jedno z pomieszczeń w budynku byłej szkoły w Śliwnicy, wybudowanej w czasach zaboru austriackiego.
Na przestrzeni lat zbiór eksponatów stopniowo się powiększał uzyskując w 1994 r. miano Izby Regionalnej. Dzięki życzliwości mieszkańców z terenu gminy Dubiecko oraz okolic zbiory liczą ponad 1000 eksponatów, które zajmują dwie sale klasowe. W Izbie można oglądać eksponaty różnych rzemiosł m.in.: stolarskie, szewskie, kowalskie, bednarskie, tkackie, piekarskie, mleczarskie, garncarskie itp. oraz inne narzędzia używane dawniej na wsi, a także eksponaty edukacyjne z dwudziestolecia międzywojennego i rękodzieła miejscowych artystów. Do szczególnych nabytków należą krosna, żarna i młockarnia. W ramach Izby funkcjonują ścieżki edukacyjne: piekarska i tkacka, której ważnym elementem są krosna tkackie, jedne z niewielu na terenie województwa podkarpackiego.
Na bazie tkackiej ścieżki edukacyjnej zorganizowano w 2008 roku warsztaty tkackie pt. „Od ziarenka do płócienka” finansowane z Poakcesyjnego Programu Wsparcia Obszarów Wiejskich, w których wzięło udział 411 osób. W miarę potrzeb w Izbie Regionalnej odbywają się różne imprezy: m.in. ogniska przy muzyce, konkursy, np. haftu i innych robótek ręcznych. Przyjeżdżają również wycieczki ze szkół podstawowych i ponadpodstawowych, a także turyści z kraju i zagranicy[1][2][3][4][5].
Opiekunem eksponatów Izby oraz przewodnikiem po niej jest od początku jej powstania Danuta Śliwińska.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ red. M. Godos, Cep na wagę złota, „Życie Podkarpackie”, 2003 r., nr 14
- ↑ J. Dachnowicz, Od ziarenka do płócienka, „Głos znad Sanu”, 2008 r., nr 10,11
- ↑ D. Osypanka, Podążając szlakiem tradycyjnego rzemiosła, „Gazeta Przemyska”, 2012 r., nr 8
- ↑ J. Dachnowicz, Tkactwo, „Horyzont Podkarpacki”, 2012 r., nr 1
- ↑ D. Armata, Ocalić od zapomnienia, „Echo Dubiecka”, 2012, nr 12