Jan Kazimierz Paszkiewicz

Jan Kazimierz Paszkiewicz (rus. Ян Казимер Пашъкевич), żył w pierwszej połowie XVII wieku (dokładna data urodzin nie jest znana, zm. w końcu 1635 lub na początku 1636^[1]) – Rusin, szlachcic słucki herbu Radwan, wyznawca kalwinizmu. Sługa Kancelarii Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Na temat jego życia zachowało się niewiele informacji. Jedną z nich jest ta, że 18 sierpnia 1631 za zasługi w pracy dla kancelarii otrzymał od króla przywilej nominacyjny na dworzanina skarbowego i zapis w wysokości 160 złotych płatnych po śmierci Samuela Branickiego.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Głównie znany z autorstwa wiersza Polska kwitnie łaciną..., który napisał własną ręką 22 sierpnia 1621 w języku staroruskim na stronie 28 rękopisu Statutu Wielkiego Księstwa Litewskiego z roku 1529 (pierwsza publikacja wiersza drukiem pochodzi z roku 1842):

tekst w języku staroruskim:

Полска квитне лациною,
Литва квитне русчизною.
Без той в Полсце не пребудзеш,
Без сей в Литве блазнем будзеш.
Той лацина езык дает,
Та без Руси не вытрвает.
Ведзь же юж Русь, иж тва хвала
По всем свете юж дойзрала.
Весели ж се ты, Русине,
Тва слава никгды не згине.

polska transkrypcja:

Polska kwitne łacinoju,
Litwa kwitne ruscziznoju.
Bez toj w Polsce nie prebudziesz
Bez siej w Litwie błaznem budziesz.
Toj łacina jezyk dajet,
Ta bez Rusi nie wytrwajet.
Wiedź że już Ruś, iż twa chwała
Po wsiem świetie już dojzrała.
Wiesieli ż sie ty, Rusinie,
Twa sława nikgdy nie zginie.