Jan Ruciński (sędzia)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Ruciński
Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 1873
Dębowiec

Data i miejsce śmierci

20 lutego 1914
Kraków

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

sędzia

Rodzice

Michał, Antonina

Małżeństwo

Stanisława

Krewni i powinowaci

Jan Staruszkiewicz (teść)

Odznaczenia
Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych

Jan Teofil Ruciński[a] (ur. 19 grudnia 1873 w Dębowcu, zm. 20 lutego 1914 w Krakowie) – polski sędzia.

Grobowiec Jana Rucińskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jan Teofil Ruciński urodził się 19 grudnia 1873 w Dębowcu[1]. Był synem Michała i Antoniny z domu Biesiadzkiej[1].

Ukończył studia prawnicze. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby sądowniczej. Był praktykantem sądowym, po czym decyzją C. K. Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie na początku kwietnia 1898 został mianowany auskultantem sądowym[2]. Od tego czasu jako auskultant Galicji Wschodniej z C. K. Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie około 1898/1899 był przydzielony do C. K. Sądu Krajowego w Krakowie[3], a od około 1899 do około 1900 do C. K. Sądu Obwodowego w Rzeszowie[4][5]. Od około 1901 był adjunktem w C. K. Sądzie Powiatowym w Brzostku[6], a od około 1909 do około 1911 sędzią tamże[7][8]. Do stycznia 1911 był członkiem rady nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego w Brzostku[9]. W 1911 był sędzią w C. K. Sądzie Powiatowym w Dukli[10], skąd w listopadzie 1911 został przeniesiony na stanowisko sędziego powiatowego przy C. K. Sądzie Obwodowym w Rzeszowie[11] i pozostał na tej posadzie do końca życia[12][13][14].

7 lutego 1903 poślubił w Sanoku Stanisławę Konstancję Staruszkiewicz (ur. 1871 w Żmigrodzie, córka tamtejszego adwokata dr. Jana Staruszkiewicza)[1][15][16]. Zmarł 20 lutego 1914 w Krakowie[14]. Został pochowany w grobowcu rodziny Staruszkiewiczów i Machnickich na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 23 lutego 1914[14][17]. Wdowa po nim zmarła w Sanoku 19 stycznia 1941 i spoczęła w tym samym miejscu[16].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

austro-węgierskie

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Johann Ruciński”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Księga małżeństw parafii rzymskokatolickiej w Sanoku (1888–1905). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 199 (poz. 5).
  2. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 79, s. 1, 8 kwietnia 1898. 
  3. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1899. Lwów: 1899, s. 130, 132.
  4. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1900. Lwów: 1900, s. 143, 169.
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 143, 169.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902, s. 174.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903, s. 174.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 174.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 174.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906, s. 196.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 194.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 194.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 210.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 210.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 218.
  9. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 4, s. 15, 6 stycznia 1911. 
  10. ↑ a b c Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 217.
  11. ↑ Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 270, s. 1, 26 listopada 1911. 
  12. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 224.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 226.
  13. ↑ a b c Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1914. Wiedeń: 1914, s. 999.
  14. ↑ a b c Kronika. „Głos Rzeszowski”. Nr 2, s. 4, 22 lutego 1914. 
  15. ↑ Podziękowanie. „Głos Rzeszowski”. Nr 2, s. 6, 1 marca 1914. 
    •Księga pamiątkowa i adresowa wygnańców wojennych z Galicyi i Bukowiny 1914-1915 oraz Album pamiątkowe. Cz. 3. Prowincya i Bukowina. Wiedeń: 1915, s. 143.
  16. ↑ a b Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. 228 (poz. 3376).
  17. ↑ Jan Ruciński. jbc.bj.uj.edu.pl. [dostęp 2022-06-15].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Ruciński_(sędzia)&oldid=71782613”