Jednostka certyfikująca rolnictwa ekologicznego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jednostka certyfikująca rolnictwa ekologicznego – niezależna, prywatna stronę trzecią dokonującą inspekcji i certyfikacji w zakresie produkcji ekologicznej zgodnie z przepisami zawartymi w rozporządzeniach Rady Europejskiej i regulacjami krajowymi.

Regulacje europejskie dotyczące certyfikacji rolnictwa ekologicznego[edytuj | edytuj kod]

W rozporządzeniu Rady (WE) z 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych stwierdzono, że produkcja ekologiczna jest ogólnym systemem zarządzania gospodarstwem i produkcji żywności[1]. Łączy w sobie najkorzystniejsze dla środowiska praktyki, wysoki stopień różnorodności biologicznej, ochronę zasobów naturalnych, stosowanie wysokich standardów dotyczących dobrostanu zwierząt i metodę produkcji. Ekologiczna metoda produkcji pełni podwójną funkcję społeczną: z jednej strony dostarcza towarów na specyficzny rynek kształtowany przez popyt na produkty ekologiczne, a z drugiej strony jest działaniem w interesie publicznym, ponieważ przyczynia się do ochrony środowiska, dobrostanu zwierząt i rozwoju obszarów wiejskich.

Zgodnie z rozporządzeniem państwa członkowskie ustanawiają system kontroli i wyznaczają jeden lub kilka właściwych organów odpowiedzialnych za kontrole.

Właściwy organ może:

  • przyznać swoje uprawnienia kontrolne jednemu lub kilku innym organom kontrolnym. Organy kontrolne gwarantują odpowiednio obiektywność i bezstronność oraz dysponują wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do sprawowania swoich funkcji;
  • przekazać zadania związane z kontrolą jednej lub kilku jednostkom kontrolnym. W tym przypadku państwa członkowskie wyznaczają organy odpowiedzialne za uznawanie i nadzór tych jednostek.

Właściwy organ może przekazać konkretnej jednostce certyfikującej zadania związane z kontrolą wtedy, gdy:

  • istnieje dokładny opis zadań, jakie jednostka certyfikująca może wykonywać, oraz warunków, na jakich może je wykonywać;
  • istnieje dowód, że jednostka certyfikująca dysponuje wiedzą fachową, sprzętem oraz infrastrukturą wymaganą do wykonywania zadań jej przekazanych;
  • dysponuje wystarczającą liczbą odpowiednio wykwalifikowanych i doświadczonych pracowników;
  • jest bezstronna i nie występuje żaden konflikt interesów w związku z realizacją przekazanych jej zadań;
  • jednostka certyfikująca spełnia wymogi określone w najnowszych wersjach, notyfikowanych w drodze publikacji Unii Europejskiej;
  • podlega uznaniu przez właściwe organy;
  • jednostka certyfikująca przekazuje wyniki przeprowadzonych kontroli właściwemu organowi w sposób regularny i na każde jego żądanie. Jeżeli wyniki kontroli wykazują niezgodności lub wskazują prawdopodobieństwo ich wystąpienia, jednostka certyfikująca natychmiast informuje o tym właściwy organ.

Organy odpowiedzialne za certyfikację rolnictwa ekologicznego w warunkach polskich[edytuj | edytuj kod]

W polskim systemie certyfikacji rolnictwa ekologicznego występują dwa podmioty odpowiedzialne za udzielenie uprawnień[2]. Z jednej strony certyfikaty wydaje Polskie Centrum Akredytacji, które jest organem udzielającym akredytacji i odpowiedzialne jest za akredytację w rolnictwie ekologicznym. Drugim ogniwem systemu jest minister właściwy do spraw rolnictwa, który upoważnia jednostki certyfikacyjne do przeprowadzania kontroli oraz Główny Inspektor Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych do nadzoru i kontroli.

Polskie Centrum Akredytacji[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie ustawy z 2016 r. o systemie oceny zgodności i nadzoru rynku akredytacja udzielana jest przez Polskie Centrum Akredytacji na wniosek zainteresowanej jednostki certyfikującej[3].  

Wniosek zawiera:

  • nazwę jednostki oceniającej zgodność ubiegającej się o akredytację oraz wskazanie adresu jej siedziby;
  • numer w rejestrze właściwym dla jednostki oceniającej zgodność;
  • określenie zakresu akredytacji;
  • wykaz dokumentów opisujących system zarządzania w jednostce oceniającej zgodność

Dokumentem potwierdzającym udzielenie akredytacji jest certyfikat akredytacji. Certyfikat akredytacji zawiera co najmniej:

  • oznaczenie jednostki udzielającej akredytacji;
  • nazwę jednostki oceniającej zgodność oraz wskazanie adresu jej siedziby;
  • numer i oznaczenie certyfikatu akredytacji;
  • wskazanie normy zharmonizowanej oraz dodatkowych wymagania.

Jednostki certyfikujące w świetle ustawy o rolnictwie ekologicznym[edytuj | edytuj kod]

W świetle ustawy z 2022 r. o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych przekazuje w drodze decyzji zadania związane z certyfikacją jednostce certyfikacyjnej[4]. Nadzór i kontrolę na jednostkami certyfikujące przekazuje się temu organowi.

Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych[edytuj | edytuj kod]

W ustawie o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych z 2000 r. Inspekcję Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych uczyniono odpowiedzialną za sprawowanie nadzoru nad jednostkami certyfikującymi i nad produkcją ekologiczną[5].

Zgodnie z ustawą o rolnictwie ekologicznym Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych wykonywała zadania:

  • sprawowania nadzoru nad jednostkami certyfikującymi oraz nad produkcją ekologiczną;
  • przeprowadzanie egzaminów dla osób ubiegających się o wpis do rejestru inspektorów rolnictwa ekologicznego oraz prowadzenie rejestru inspektorów;
  • prowadzenia analizy danych i informacji dostarczanych przez jednostki certyfikujące,
  • prowadzenia audytu i dokonywanie inspekcji jednostek certyfikujących, przekazywanie jednostkom certyfikującym wnioski pokontrolne,
  • wykonywanie odpowiednich działań naprawczych, dokonywanie sprawdzenia u producentów ekologicznych prawidłowości kontroli wykonanych przez jednostki certyfikujące.

Wykaz jednostek certyfikujących w polskim rolnictwie ekologicznym[edytuj | edytuj kod]

W 2018 r. upoważnienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do przeprowadzania kontroli oraz wydawania i cofania certyfikatów w zakresie rolnictwa ekologicznego uzyskały następujące jednostki certyfikujące[6]:

  • Ekogwarancja PTRE (PL-EKO-01);
  • PNG (PL-EKO-02);
  • Cobico (PL-EKO-03);
  • Bioekspert (PL-EKO-04);
  • Biocert Małopolska (PL-EKO-05);
  • Polskie Centrum Badań i Certyfikacji (PL-EKO-06);
  • Agro Bio Test (PL-EKO-07);
  • TÜV Rheinland Polska (PL-EKO-08);
  • Centrum Jakości Agroeko (PL-EKO-09);
  • SGS Polska (PL-EKO-10);
  • DQS Polska (PL-EKO-11);
  • Bureau Veritas Polska (PL-EKO-12)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. CELEX: 32007R0834: Rozporządzenie RADY (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91
  2. Antoni Mickiewicz i inni, Miejsce i rola jednostek certyfikujących oraz inspektorów w systemie rolnictwa ekologicznego w Polsce, „Zagadnienia Doradztwa Rolniczego” (3), 2015, s. 42–61.
  3. Dz.U. z 2022 r. poz. 1854: Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku
  4. Dz.U. z 2023 r. poz. 1235: Ustawa z dnia 23 czerwca 2022 r. o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej
  5. Dz.U. z 2023 r. poz. 1980: Ustawa z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych
  6. Raport o stanie rolnictwa ekologicznego w Polsce w latach 2017–2018, Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Warszawa 2019 [dostęp 2021-09-29].