Klidonograf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Klidonograf – niekonwencjonalny miernik wartości szczytowej impulsu napięciowego, działający na zasadzie fotograficznych rejestracji wyładowań powierzchniowych. Wyładowania te są wywołane w układzie złożonym z dwóch elektrod o różnych wymiarach, przedzielonych dielektrykiem stałym. Powierzchnia dielektryka, wzdłuż której następują wyładowania, jest osłonięta warstwą materiału światłoczułego. Na warstwie tej są rejestrowane obrazy wyładowań, zwane figurami Lichtenberga, których rozmiar i kształt pozwalają określić maksymalną wartość i biegunowość doprowadzonego do elektrod napięcia.

Głównym zastosowaniem klidonografu jest pomiar napięć indukowanych przez prądy piorunowe, a pośrednio do wyznaczania maksymalnych stromości narastania prądu, do których są proporcjonalne te napięcia[1]. Za wynalazcę klidonografu uznaje się Johna F. Petersa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zdobysław Flisowski, Elżbieta Beuermann, Technika wysokich napięć, Wyd. 4 częśc. zm, Podręczniki Akademickie. Elektrotechnika, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1999, s. 305, ISBN 978-83-204-2312-9 [dostęp 2023-10-15].