Komisja Lando

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Komisja Lando (Commission on European Contract Law – Ole Lando Commission) – komisja zajmująca się europejskim prawem kontraktów. Jej nazwa pochodzi od nazwiska Ole Lando, który był jej przewodniczącym. Działalność komisji przypada na lata 1982–2003. Komisja przez 12 lat była finansowana ze środków budżetu Komisji Europejskiej. Komisja jest autorem Zasad Europejskiego Prawa Kontraktów (Principles of European Contract Law). Pierwsza część PECL została opublikowana w 1995 r., druga w 1999 r., trzecia część w roku 2003. Ustanowione zasady mogą w przyszłości stanowić część Europejskiego Kodeksu Cywilnego.

Członkowie Komisji Lando[edytuj | edytuj kod]

Komisja Lando jest pozarządowym organem składającym się w większości z przedstawicieli doktryn państw wchodzących w skład Wspólnoty Europejskiej. Tacy członkowie zapewnić mieli najwyższy poziom prac komisji[1]. Członkowie komisji nie byli przedstawicielami swoich państw. Konsekwencją tego był ich brak związania instrukcjami swoich rządów. Przedmiotem badawczym komisji były systemy prawne państw członkowskich.

Zasady Europejskiego Prawa Umów[edytuj | edytuj kod]

Zasady Europejskiego Prawa Umów stanowią podstawowe zasady prawa kontraktowego, czyli zasady dotyczące prawa zobowiązań, które jest podobne w większości systemów prawnych państw członkowskich.

Celami stworzonych zasad są przede wszystkim[2]:

  1. Harmonizacja prawa w celu wyeliminowania różnic utrudniających handel transgraniczny;
  2. Przedstawienie wspólnego rdzenia prawa kontraktowego w Europie, ale także wybranie najlepszych spośród rozbieżnych rozwiązań krajowych czy zawartych w aktach prawa międzynarodowego;
  3. Wytworzenie źródła inspiracji dla legislatorów z państw środkowoeuropejskich, stojących przed koniecznością przebudowy krajowych systemów prawnych po odrzuceniu ustroju komunistycznego;
  4. Zbudowanie mostu pomiędzy dwiema silnie różniącymi się rodzinami systemów prawnych: prawem cywilnym i common law;
  5. Stworzenie podstaw dla przyszłej legislacji unijnej, a także, ewentualnie, europejskiego kodeksu prawa umów;
  6. Stworzenie zestawu neutralnych (niezwiązanych z żadnym państwem) reguł, którym można poddać stosunek umowny pomiędzy podmiotami z różnych krajów;
  7. Sformułowanie dla potrzeb sądownictwa polubownego ogólnych zasad prawa, którym niekiedy strony poddają zawierane przez siebie kontrakty międzynarodowe;
  8. Stworzenie dodatkowej podstawy dla uzasadniania rozstrzygnięć przez organy jurysdykcyjne w kwestiach, które nie są uregulowane przez prawo mające zastosowanie do danej umowy.

Kontynuacja prac Komisji Lando[edytuj | edytuj kod]

Kontynuacją prac Komisji Lando zajmuje się Grupa Studyjna do Prac Europejskiego Kodeksu Cywilnego (Study group on a European Civil Code), która została utworzona w roku 1998[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Commission on European Contract Law, 1994 [online], www.jus.uio.no [dostęp 2018-01-03].
  2. https://fbc.pionier.net.pl/details/nnz7dWl dostęp 3 stycznia 2018 r.
  3. Problemy unifikacji prawa prywatnego w Unii Europejskiej w świetle Europejskiego Kodeksu Cywilnego – Karol Kowalski http://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.desklight-35dc7f67-3caf-4e4f-853b-d86c67355e17 dostęp 3 stycznia 2018 r.