Konsulat RP w Pile
| |
 budynek b. konsulatu w Pile (1934–1939) | |
| Data utworzenia |
1922 |
|---|---|
| Data likwidacji |
1939 |
| Konsul | |
| Zatrudnienie |
10 (1928), 6 (1939) |
| Adres | |
| Brauerstraße 7 (ul. Browarna 7) Schneidemühl (Piła) | |
Położenie na mapie Piły  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu pilskiego  | |
 53°09′05,8″N 16°44′37,3″E/53,151611 16,743694
| |
Konsulat RP w Pile (niem. Polnisches Konsulat in Schneidemühl) – polska placówka konsularna działająca w okresie międzywojennym w ówczesnym Schneidemühl.
Urząd konsularny w randze wicekonsulatu został powołany 1 września 1922 celem reprezentowania spraw polskich w niemieckiej prowincji Marchia Graniczna Poznań – Prusy Zachodnie (Grenzmark Posen-Westpreußen). W 1930 podniesiono rangę do konsulatu.
Konsulowie[edytuj | edytuj kod]
- 1922–1928 – Stanisław Jan Aleksander Ptaszycki, konsul (1892–1940)
- 1928–1932 – dr Kazimierz Szwarcenberg-Czerny (1895–1975)
- 1932–1934[1] – Jerzy Śmigielski, wicekonsul (1890–1953)
- 1934–1939 – dr Tadeusz Drobniak (1894–1979)
Siedziba[edytuj | edytuj kod]
- pierwsza mieściła się w małym (12 łóżek) hotelu „Kaiserhof” przy Alte Bahnhofstraße 54 (obecnie ul. 14 Lutego) (1922), budynek nie istnieje
- kolejna w budynku b. lazaretu 129. pułku piechoty, przy Königstraße 37 (ul. Roosevelta) (1922–1928), w latach 1928–1945 umieszczono tam dom starców; po II wojnie światowej obiekt rozebrano,
- następna w budynku mieszkalnym z 1927 przy Bismarckstraße 16 (ul. Staromiejska) (1928–1934), zwanym „polskim korytarzem”,
- w dzielnicy Überbrück (obecnie Zamość) przy Brauerstraße 4 (ul. Browarnej) (1934–1935), budynek nie istnieje,
- w 1934 za sumę 65 tys. marek od Frantza Waltharta zakupiono przy tejże Brauerstraße 7 willę w stylu włoskim z lat 70. XIX wieku, która pełniła swą rolę urzędu konsularnego Polsce do 1939 (1935–1939); po II wojnie światowej budynek zajmował m.in. szpital polowy (1945–1947), następnie sądy – grodzki, a później rejonowy (1947–1994), zaś obecnie mieści się Muzeum Okręgowe w Pile (1997–).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Kołodziej: Inwentarze akt konsulatów polskich w Niemczech 1918–1939, Instytut Śląski, Opole 1983, s. 119
- Henryk Chałupczak, Edward Kołodziej (opr.): Zjazdy i konferencje konsulów polskich w Niemczech, protokoły i sprawozdania, 1920–1939, Wydawn. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1999, s. 375, ISBN 83-227-1354-1
- Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, s. 206, ISBN 83-226-1334-2
- Wojciech Skóra: Polskie placówki konsularne w Niemczech we wrześniu 1939 roku, [w:] Z morza i Pomorza. Spojrzenie na wrzesień 1939. Polityka i wojna, Toruń 2011, s. 432-457, [w:] [1]
- Marek Fijałkowski: Ulica Browarna, część II, w [w:] [2]
- Marek Fijałkowski: Ulica Roosevelta, dawna Królewska, w [w:] [3]
- Marek Fijałkowski: Ulica 14 Lutego, dawna Stara Dworcowa, w [w:] [4]
- Marek Fijałkowski: Ulica Kilińskiego, dawna Moltkego, w [w:] [5]