Masurca
| |
| Informacje podstawowe | |
| Rodzaj systemu |
przeciwlotniczy morski |
|---|---|
| Zwalczane cele |
statki powietrzne |
| Warstwa obrony |
średniego zasięgu |
| Platforma systemu | |
| Państwo | |
| Wejście do służby |
1967 |
| Status systemu |
wycofany |
| Pociski | |
| Naprowadzanie |
w wiązce prowadzącej / półaktywne |
| Rodzaje głowic |
odłamkowa |
| Zasięg |
50 km |
| Pułap plot. |
30 – 23 000 m |
| System | |
| Liczba pocisków |
2 |
| Użytkownicy | |
| Francja | |
Masurca – francuski morski kierowany przeciwlotniczy pocisk rakietowy (klasy woda-powietrze), średniego zasięgu, używany od lat 60. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad własnym morskim systemem przeciwlotniczym Masurca podjęto we Francji w połowie lat 50[1]. Nazwa była skrótowcem od MArine SUpersonique Ruelle Contre-Avions – morski ponaddźwiękowy pocisk przeciwlotniczy, opracowany w Ruelle. Konfiguracja dwustopniowego pocisku była wzorowana na amerykańskim RIM-2 Terrier. Pocisk wszedł do służby wraz z niszczycielem „Suffren” w 1967 roku[2]. Ogółem w te pociski wyposażono tylko dwie fregaty (niszczyciele) typu Suffren i przebudowany w latach 1971-72 krążownik „Colbert”[3]. Planowano uzbrojenie w wyrzutnię pocisków Masurca krążownika śmigłowcowego „Jeanne d’Arc”, lecz zrezygnowano z tego[4].
Użytkowane były dwie odmiany pocisku: Mk 2 Mod 2, zdalnie kierowana w wiązce prowadzącej, a następnie Mk 2 Mod 3, samonaprowadzająca się półaktywnie na cel podświetlony radarem[1]. Wersja Mod 2 została wycofana ze służby w 1975 roku[1].
W latach 1981-82 na krążowniku „Colbert” prowadzono prace nad zwiększeniem zasięgu systemu do ponad 60 km[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Główną częścią systemu jest dwustopniowy pocisk rakietowy na paliwo stałe, osiągający prędkość około Ma 3[1]. Pocisk zdalnie kierowany w wiązce prowadzącej (Mk 2 Mod 2) lub samonaprowadzający się półaktywnie radarowo (Mk 2 Mod 3)[1]. Zapas pocisków w magazynie wynosi 48 sztuk[2][3].
Pocisk zasadniczy (drugi stopień) ma długość 5,38 m i średnicę 0,406 m, a stopień startowy długość 3,32 m i średnicę 0,57 m[1]. Pocisk ma rozpiętość stateczników 0,77 m, a stopień startowy 1,5 m[1]. Masa pocisku wynosi 950 kg, stopnia startowego 1148 kg, a głowicy odłamkowo-burzącej 100 kg[1].
System może zwalczać cele w odległości do 50 km (31 mil morskich) i na wysokości od 30 m do 23 000 m[1]. Spotykane też są dane: zasięg 55,6 km[2] lub 60 km[3] oraz pułap do 22 500 m[3] lub 22 860 m[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- RIM-2 Terrier – odpowiednik amerykański
- M-11 Sztorm – odpowiednik radziecki
- Malafon – francuska rakietotorpeda
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1262-1263, 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).
- ↑ a b c d Andrzej Jaskuła. Francuskie niszczyciele rakietowe Suffren i Duquesne. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 1′00. V (20), s. 17, 21, styczeń-luty 2000. Warszawa: Magnum X.
- ↑ a b c d e A fully illustrated guide to Modern Cruisers. „War Machine”. vol. 3 (30), s. 582, 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).
- ↑ A. Czeczyn, N. Okolełow, S. Szumilin. Kriejsier-wiertoletonosiec „Jeanne d’Arc”. „Morskaja Kollekcyja”. Nr 8/2007 (98). s. 10. Moskwa. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).