Alfabet muzyczny

Alfabet muzyczny – zestaw liter alfabetu łacińskiego, którymi oznacza się w obrębie oktawy dźwięki skali diatonicznej (c, d, e, f, g, a, h), a także ich obniżenie lub podniesienie o półton albo cały ton, co uzyskuje się dodaniem właściwej końcówki (-is, -isis, -es, -eses)^[1]. Dźwięk H w niektórych krajach nazywany jest B. W Polsce B oznacza dźwięk H obniżony o pół tonu. System alfabetu muzycznego jest znany od wczesnego średniowiecza i jest starszy od nazw solmizacyjnych.

$\new Staff \with { \remove "Time_signature_engraver" } { \time 8/1 c'1 d' e' f' g' a' b' c'' \bar "|." } \addlyrics { C D E F G A H C }$

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ AndrzejA. Chodkiewicz AndrzejA., Encyklopedia muzyki, Warszawa: Wydawn. Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11390-1, OCLC 34128613 [dostęp 2020-02-14] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Popularna Encyklopedia Powszechna. Kraków: 1994, s. 94. ISBN 83-85719-07-5.

[1] AndrzejA. Chodkiewicz AndrzejA., Encyklopedia muzyki, Warszawa: Wydawn. Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11390-1, OCLC 34128613 [dostęp 2020-02-14] .

[1]