Offa z Esseksu
| król Esseksu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
data nieznana |
| Data śmierci |
data nieznana |
| Ojciec | |
| Matka | |
Offa – król Esseksu[1]. Początkowo współrządził wraz z Sigeheardem i Swaefredem, a następnie władca samodzielny, który abdykował, by udać się do Rzymu. Należy zaznaczyć, że jego dokładny status jest nieznany: na dokumentach widnieje jako współwładca, miał też prawo do dysponowania ziemią, ale Beda pisze o nim jak o następcy, a nie rzeczywistym władcy[2].
Offa był synem Sighere. Niektórzy badacze uważają, że jego matką była św. Osyth, jednak ówczesny kronikarz Beda Czcigodny nic o tym nie wspomina. Tłumaczyłoby to jednak imię młodego władcy – wszyscy pozostali królowie Esseksu nosili imiona zaczynające się od „S” na cześć założyciela dynastii Sleddy[3].
Młody Offa był w ciężkiej sytuacji – miał prawo do tronu Esseksu, był jednak znacznie młodszy od panujących kuzynów Sigehearda i Swaefreda[4]. Mimo to zdecydował się upomnieć o należne mu dziedzictwo w 709 roku.
Przypisuje mu się darowiznę dla biskupa Londynu Waldhere – miał mu przekazać ziemię w Hemel Hempstead. Część badaczy przypisuje mu również podpis pod dokumentem ofiarującym grant dla kościoła w Worcester. Dokument ten jest podpisany przez Offę z Mercji, ale istnieje prawdopodobieństwo pomyłki jednego z kopistów, tym bardziej że władca jest określony słowem subregulus („współwładca”), co wskazuje na Essex, a nie Mercję[5].
Nie wiadomo, co skłoniło Offę do abdykowania w 709, porzucenia żony i majątku, oraz udania się do Rzymu. Być może rzeczywiście wybrał życie zakonne, a być może był to rodzaj politycznej banicji[4]. Jakiekolwiek były przyczyny – dołączył do Cenreda z Mercji (który również zrezygnował z władzy w swoim kraju) i razem udali się do Rzymu, gdzie przyjęli święcenia i do śmierci wiedli skromne życie zakonne[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bohdan Lapis: Rex utilis. Kryteria oceny władców germańskich we wczesnym średniowieczu, od połowy V do początku VIII wieku. Poznań 1986, s. 230.
- ↑ a b Beda Czcigodny: Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, księga V, rozdz. 19. [dostęp 2010-10-20]. (ang.).
- ↑ B. Yorke, s. 77.
- ↑ a b B. Yorke, s. 74.
- ↑ P. Sawyer: Anglo-Saxon Charters. British -Academy – Royal Historical Society. [dostęp 2010-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-23)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barbara Yorke: Królowie i królestwa Anglii w czasach Anglosasów 600-900. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 67–84. ISBN 978-83-01-16169-9. (pol.).
- Peter Clemoes: Anglo-Saxon England. Cambridge University Press, 2007, s. 22–23. ISBN 978-0521038386. (ang.).