Peak envelope power

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Peak Envelope Power (ang.) lub PEP – szczytowa wartość obwiedni mocy. PEP jest definiowana jako średnia moc[1] pojedynczego cyklu fali wielkiej częstotliwości w szczycie modulacji w normalnych warunkach pracy[2].

W przypadku nadajników AM moc szczytową PEP można w prosty sposób opisać dla jednoprążkowego sygnału informacyjnego:

moc średnia za okres sygnału modulującego:
moc szczytowa PEP:

gdzie:

– amplituda nośnej,
rezystancja obciążenia nadajnika (rezystancją anteny),
– moc fali nośnej.

Przy pełnym wymodulowaniu w dodatnim szczycie modulacji, nadajnik oddaje moc czterokrotnie wyższą od mocy nośnej

Dla nadajnika AM maksymalna wartość mocy PEP wynosi: a maksymalna wartość mocy średniej:

Przykładowo dla nadajnika o mocy =4 W wartości tych mocy wynoszą odpowiednio:

  • = 16 W,
  • = 6 W.

Ze względu jednak na ograniczenie maksymalnej głębokości modulacji do 80% można dopuścić stopień końcowy nadajnika umożliwiający dostarczanie mocy odpowiednio:

  • szczytowej ≥ 13 W,
  • średniej ≥ 5,3 W.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Średnia moc wyjściowa nadajnika decyduje o wymaganej mocy jego zasilacza i o wydajności chłodzenia czynnych i biernych elementów mocy.
  2. Moc w szczycie obwiedni (PEP) określa wymagane dopuszczalne wartości prądów i napięć lamp lub tranzystorów mocy w.cz. w stopniu końcowym nadajnika.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]