Placet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Placet (łac. placet podoba się) – urzędowa forma wyrażenia zgody przez hierarchię lub instytucję Kościoła katolickiego[potrzebny przypis]. W średniowieczu także przez władzę świecką.

W dziedzinie prawa sądowego placet to prośba skierowana do monarchy o rozstrzygnięcie sporu[1]. We Francji w przypadku przychylnego jej rozpatrzenia, monarcha wydawał wyrok osobiście lub przekazywał Radzie Stron Procesowych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziadzio A., Powszechna Historia Prawa, Warszawa 2008, s. 142