Podwójne rozpoznanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Podwójne rozpoznanie (podwójna diagnoza) – termin stosowany w psychiatrii oznaczający rozpoznanie u pacjenta dwóch zaburzeń psychicznych, z czego jedno ma związek z nadużywaniem lub uzależnieniem od substancji psychoaktywnych. Jest to rodzaj współchorobowości[1].

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Osoby z podwójną diagnozą są często uważane za pacjentów "bardzo trudnych", który sprawiają największe problemy terapeutyczne. Taki stan rzeczy jest spowodowany m.in. przez skupieniu się w czasie leczenie głównie na problemie tylko jednego z zaburzeń. Występowanie dwóch schorzeń niesie za sobą przykre sytuacje, w których chory przestaje uczęszczać na terapię lub nie może kontynuować programu odwykowego, gdyż problem związany z substancjami psychoaktywnymi jest przeszkodą w leczeniu drugiego zaburzenia i vice versa[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Narriman C Shahrokh, Robert E. Hales, Amerykański słownik psychiatryczny, Bartosz Łoza (red.) i inni, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2009, s. 131, ISBN 978-83-7609-058-0, OCLC 750909062.
  2. Joanna Meder, Agnieszka Kałwa, Magdalena Rosenfeld. Podwójna diagnoza - "podwójne" problemy, aktualne koncepcje terapeutyczne. „Psychiatria”. 4 (10), s. 154-159, 2006. Jerzy Landowski. Gdańsk: Via Medica. ISSN 1732-9841. OCLC 69642908. [dostęp 2010-04-13]. (pol.).