Pokusa (poemat)
| Autor |
Zygmunt Krasiński |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Data powstania |
1836-1837 |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania |
Paryż |
| Język |
polski |
| Data wydania |
1841 |
Pokusa – poemat Zygmunta Krasińskiego z lat 1836-1837.
O utworze[edytuj | edytuj kod]
Poemat powstał prawdopodobnie w latach 1836-1837. Rok później w maju 1838 był czytany Joannie Bobrowej. Z 1 maja pochodzi dedykacja na autografie poematu, ofiarowująca go Adamowi Potockiemu. Krasiński wydał Pokusę wraz z Nocą letnią w Paryżu w 1841[1].
Akcja poematu ukazującego losy młodzieńca w stolicy wroga ma charakter autobiograficzny. Krasiński zawarł w utworze własne przemyślenia dotyczące własnych bolesnych doświadczeń. Główną tendencją poematu jest apoteoza polskości, potępienie wszelkich przejawów zdrady i ostrzeżenie młodych Polaków wpadających w pułapki zastawione przez wroga. Utwór niesie zapowiedź zmartwychwstania ojczyzny. Mimo to jedynym wyjściem dla bohatera pozostaje śmierć w obronie zagrożonej godności narodowej[2].
Treść poematu została zaciemniona manierycznym stylem charakteryzującym się nagromadzeniem ozdobników, dekoracji i pompatycznością tonu. Przyczyną zbłąkania się fantazji i smaku Krasińskiego stało się urzeczenie stylem modnego wówczas pisarza niemieckiego Jeana Paula, którego mieszczańskich treści autor Pokusy jednak nie podzielał[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sudolski 1974 ↓, s. 216.
- ↑ a b Sudolski 1974 ↓, s. 217-218.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Krasiński: Dzieła literackie. T. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973, s. 723-740.
- Zbigniew Sudolski: Zygmunt Krasiński. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.