Spawarka inwertorowa
Spawarka inwertorowa[a] (inwersyjna[1]) – rodzaj spawarki elektrycznej, w której źródłem prądu jest prostownik z wewnętrzną przemianą częstotliwości. Służy do spawania metodą MMA.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Podstawowymi składnikami spawarki inwertorowej są:
- prostownik napięcia;
- filtr pojemnościowy napięcia wyprostowanego;
- falownik tranzystorowy;
- transformator o podwyższonej częstotliwości;
- prostownik wtórny podwyższonej częstotliwości;
- dławik filtrujący;
- układ sterowania.
Zalety[edytuj | edytuj kod]
- możliwość spawania wszystkimi rodzajami elektrod spawalniczych;
- stosunkowo niewielki pobór prądu;
- niewielki rozmiar i masa;
- łatwość obsługi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze tego typu urządzenia powstały w oparciu o falownik tyrystorowy. Jednak ze względu na zbyt niską częstotliwość napięcia z falownika – 5000 Hz – nie zyskały uznania. Stało się to dopiero po opracowaniu wysokonapięciowych tranzystorów mocy, które osiągały częstotliwość napięcia z falownika powyżej 20 kHz. Dzięki ich użyciu zmniejszono rozmiary tych spawarek, ich masę, zwiększono jakość spawania, ponadto spadła cena tego typu urządzeń. Obecnie spawarki inwertorowe wypierają z rynku spawarki transformatorowe.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zgodnie z odmianą słowa inwerter, urządzenie to powinno nosić nazwę „spawarka inwerterowa”, jednak przyjęła się forma „spawarka inwertorowa”, i taka forma jest stosowana w polskich opracowaniach naukowych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Edward Dobaj, Maszyny i urządzenia spawalnicze, 2005, s. 75, ISBN 83-204-3262-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Dobaj, Maszyny i urządzenia spawalnicze, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 2005.
- Bolesław Kurpisz, Spawanie gazowe i łukowe elektrodami otulonymi, Krosno: KaBe 2010.