Sławomir (książę obodrzycki)

Sławomir (łac. Sclaomir, zm. 821, Saksonia) – obodrzycki książę wielkoplemienny w latach 809/810–819.

W sojuszu z Frankami (809–817)

Objął władzę nad Obodrytami po zamordowaniu przez Duńczyków króla Drożka. W 810 roku Karol Wielki ustanowił go królem Obodrytów (et ibi Wenedi venerunt, et dedit illis regem). W 811 roku próbował przywrócić z pomocą Franków i Sasów przywrócić swoją zwierzchność nad plemionami Glinian i Bytyńców, którzy wkrótce po śmierci Drożka zrzucili zależność od Obodrzyców. Cztery lata później, w 815 roku, posiłkował cesarza Ludwika Pobożnego podczas interwencji frankijskiej w Danii, najpierw w zimie tegoż roku, w ramach całkowicie nieudanej wyprawy sasko-obodrzyckiej, a następnie późną wiosną (koniec maja), tym razem prowadzonej przez same już wojska frankijskie. Ta druga wyprawa również nie zakończyła się sukcesem i po spustoszeniu środkowej Danii jej uczestnicy wycofali się do Saksonii.

W sojuszu z Danią (817–821)

W 817 roku Ludwik Pobożny zażądał od Sławomira podzielenia się władzą nad Obodrzycami z Czedrogiem, synem Drożka. Możliwe, że cesarz dążył, przez ten podział, do osłabienia władztwa obodrzyckiego. Nie wykluczone także, że usłuchał on próśb samego Czedroga i popierających go możnych. Stanowisko tych ostatnich mógł Ludwik poznać, gdy w lipcu 815 roku poselstwo obodrzyckie bawiło na dworze cesarskim. Miało to tak rozdrażnić Sławomira, że miał on nawet zadeklarować, że już nigdy nie przekroczy Łaby, aby udać się do pałacu cesarza. Nie chcąc podporządkować się politycznej decyzji Franków, Sławomir wysłał poselstwo za morze do synów duńskiego króla Godfryda, z którymi zawarto związek przyjaźni – amicitia. Duńczycy nie omieszkali skorzystać z okazji, aby po raz kolejny wmieszać się w wewnętrzne sprawy Obodrytów i wstrząsnąć tym samym filarami frankijskiego systemu politycznego na Połabiu. Synowie Godfryda wysłali flotę na południe, a wysadzone z okrętów wojska spustoszyły terytoria nad Łabą. Jednak działania wojenne ograniczyły się do, niezakończonego sukcesem, oblężenia nadgranicznej twierdzy Eselfeld przez wojska duńsko-obodrzyckie. W 819 roku przeciw Sławomirowi za Łabę wysłana została armia dowodzona przez cesarskich legatów, składająca się z Sasów i wschodnich Franków. Sławomir poniósł porażkę i jako król Obodrytów (Abodritorum rex), został odstawiony przez dowódców limesu saksońskiego do Akwizgranu. Tam nie mogąc odeprzeć zarzutów kierowanych przeciw niemu przez możnych (primates) obodryckich, został wygnany, a jego władztwo nad całym ludem Obodrytów przekazane w ręce Czedraga.

Sławomir przebywał na wygnaniu do 821. W tym roku Ludwik Pobożny, wobec utraty zaufania do Czedroga, ponownie desygnował wygnańca na księcia obodrzyckiego i pozwolił mu na powrót. Jednak podczas podróży zapadł mocno na zdrowiu i, zdążywszy wcześniej przyjąć chrzest, umarł na obczyźnie.

Bibliografia

• Labuda G., Sławomir [w:] Słownik Starożytności Słowiańskich, t. V, Wrocław 1975, ISBN 83-04-00080-6 (całość), s. 241–242.
• Turasiewicz A., Dzieje polityczne Obodrzyców: od IX wieku do utraty niepodległości w latach 1160–1164, Kraków 2004, ISBN 83-88508-65-2, s. 52–55.