Standaryzacja (psychometria)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Standaryzacja – ujednolicony sposób posługiwania się testem. Ma on zminimalizować zależność wyników testu od wpływów czynników ubocznych, takich jak zachowanie się osoby przeprowadzającej badanie oraz warunki, w których to badanie jest przeprowadzane, tak by na wynik w teście nie składał się wpływ warunków badania[1].

Cechy dobrze wystandaryzowanego testu[edytuj | edytuj kod]

  • zasady ogólne przeprowadzania testu i procedury badania
  • instrukcję, którą podajemy w dosłownym brzmieniu, w sposób ściśle określony przez autora testu,
  • określony zakres i warunki, w których badanemu udzielana jest pomoc przez osobę prowadzącą test
  • ewentualne pomoce do testu
  • warunki badania (czy jest to test prowadzony indywidualnie czy grupowo)
  • klucz, czyli określone zasady, według których ocenia się odpowiedzi na poszczególne pozycje testu i interpretuje się wyniki[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Elżbieta Hornowska, Testy psychologiczne: teoria i praktyka, Warszawa: Scholar, 2007, ISBN 978-83-7383-238-1.