Swissmint
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data założenia |
1855 |
| Dziedzina | |
| Dyrektor |
Marius Haldimann |
| Adres |
3003 Berno |
Położenie na mapie Berna  | |
Położenie na mapie Szwajcarii  | |
 46°56′26,16″N 7°26′54,96″E/46,940600 7,448600
| |
| Strona internetowa | |
Swissmint (Mennica Szwajcarii[1], niem.: Eidgenössische Münzstätte Swissmint, fr.: Monnaie fédérale Swissmint; dawniej Eidgenössische Münzstätte, Monnaie fédérale) – mennica Szwajcarii, jednostka administracji rządowej podlegająca bezpośrednio Federalnemu Departamentowi Finansów. Odpowiada za produkcję monet obiegowych i kolekcjonerskich franka szwajcarskiego. Znakiem mennicy jest litera B.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Początek mennicy wiąże się z uchwaleniem 7 maja 1850 roku ustawy o mennictwie, wprowadzającej jednolity system monetarny w całej Szwajcarii i nadającej prawo bicia monety jedynie władzom federalnym. Z powodu braku odpowiedniego zaplecza początkowo monety bite były na terenie Francji. W 1853 roku, po długo trwających negocjacjach, kanton Berno oddał w użytkowanie nieczynną już od 17 lat mennicę miejską. Budynek mennicy Berna przeszedł na własność federacji dopiero w 1890 roku. Na przełomie XIX i XX wieku neoklasyczny budynek z lat 1790–1792 okazał się za mały dla mennicy państwowej, do której zadań należała również produkcja znaczków pocztowych. W 1902 roku szwajcarski rząd zakupił działkę w Kirchenfeld (dzielnica Berna) i rozpoczął budowę nowej siedziby, którą uroczyście otworzono 2 lipca 1906 roku[2]. Stary budynek mennicy został sprzedany w 1910 roku firmie hotelarskiej Hotel Bellevue AG, w kolejnym roku został zburzony, a w jego miejsce postawiono Hotel Bellevue Palace. W 1931 roku obowiązek produkcji znaczków pocztowych przejęła Poczta Szwajcarska, jednak aż do 1966 roku były one produkowane w pomieszczeniach mennicy[2]. W 1967 roku przeprowadzono reformę franka szwajcarskiego zamieniając monety srebrne na wykonane z miedzioniklu. W wyniku wzrostu ilości płatności bezgotówkowych pod koniec lat 80. zatrudnienie w mennicy spadło o połowę. W latach 1990–1993 przeprowadzono remont budynku i zakupiono nowe maszyny. 1 stycznia 1998 roku przeprowadzono reformę statusową mennicy, zmieniono jej nazwę na angielską – Swissmint, a głównym celem stało się otwarcie na międzynarodowy rynek numizmatyczny[2].
Budynek[edytuj | edytuj kod]
Neorenesansowy budynek mennicy wybudowano na planie prostokąta z dziedzińcem pośrodku według projektu Teodora Gohla. Główny budulec stanowiła jasnoczerwona cegła, uzupełniona piaskowcem, wapieniem i gnejsem wykorzystanymi do wykonania elementów dekoracyjnych. Fasada, z głównym wejściem do budynku, od strony Bernastrasse ozdobiona jest ryzalitem zwieńczonym rzeźbionym, półokrągłym tympanonem z kartuszem z wizerunkiem szwajcarskiego herbu na owalnej tarczy, wspartym na dwóch półkolumnach i dwóch pilastrach. Obok drzwi wejściowych znajdują się rzeźbione w marmurze wzory monet. W oknach na parterze umieszczone są żelazne kraty będące przykładem kowalstwa artystycznego[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hanspeter Koch, Monica Bilfinger. Die Eidgenössische Münzstätte in Bern. „Schweizerische Kunstführer”. 799 (80), 2006. Gesellschaft für Schweizerische Kunstgeschichte. ISBN 3-85782-799-8. (niem.).
- 160 Jahre Schweizerisches Münzwesen. Ein kurzer historischer Abriss. Oficjalna strona Swissmint, 2019-11-22. [dostęp 2020-10-07]. (niem. • fr. • ang.).
- Martin Fröhlich: Die Eidgenössische Münzstätte. Ein historischer Rückblick. Oficjalna strona Swissmint. [dostęp 2015-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-06)]. (niem.).