Szczegół sytuacyjny
Szczegół sytuacyjny lub szczegół terenowy – w geodezji w Polsce każdy element terenu (powierzchni Ziemi), budowlany lub naturalny (również sztucznie ukształtowana forma terenu), będący przedmiotem pomiaru w pracach geodezyjnych podczas wykonywania pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych.
Geodezyjne pomiary szczegółów sytuacyjnych wykonuje się w nawiązaniu do punktów poziomej i wysokościowej osnowy geodezyjnej[1].
Podział szczegółów sytuacyjnych[edytuj | edytuj kod]
Szczegóły terenowe ze względu na ich charakter i różne wymagania dokładnościowe pomiaru dzieli się na trzy grupy[1]:
I grupa – przedmioty sytuacji terenowej o wyraźnych konturach zachowujących swą niezmienność w okresach wieloletnich, trwale związane z podłożem:
- znaki i punkty graniczne
- zastabilizowane znakami trwałymi: punkty osnowy wysokościowej naziemne, punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i punkty wiekowe osnowy magnetycznej
- budynki, budowle oraz elementy naziemne uzbrojenia terenu
II grupa – przedmioty sytuacji terenowej o mniej wyraźnych i mniej trwałych konturach:
- ustabilizowane krawędzie budowli ziemnych: nasypów, wykopów, grobli, wałów przeciwpowodziowych
- podziemne obiekty budowlane oraz elementy podziemne uzbrojenia terenu
- urządzenia terenów użyteczności publicznej lub o charakterze zbliżonym jak zieleńców, parków boisk sportowych, drzewa przyuliczne itp.
III grupa – przedmioty sytuacyjne o niewyraźnych obrysach lub małego znaczenia gospodarczego:
- punkty załamania konturów użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych
- naturalne linie brzegowe wód płynących i stojących
- linie podziałowe na oddziały w lasach państwowych
Dokładności pomiarów szczegółów sytuacyjnych[edytuj | edytuj kod]
Geodezyjny pomiar sytuacyjny wykonuje się w sposób zapewniający określenie położenia szczegółu terenowego względem punktów poziomej osnowy geodezyjnej lub pomiarowej, z dokładnością nie mniejszą niż[1]:
- dla I grupy szczegółów terenowych ± 0,10m
- dla II grupy szczegółów terenowych ± 0,30m
- dla III grupy szczegółów terenowych ± 0,50 m
Ponadto nie mierzy się punktów szczegółu terenowego, których odchylenie od linii prostej konturu tego szczegółu sytuacyjnego, ustalonej przez dwa sąsiednie pomierzone punkty, nie przekracza ww. wielkości dla poszczególnych grup[1].
Wysokości charakterystycznych punktów terenowych należy określać względem wysokościowej osnowy geodezyjnej z dokładnością nie mniejszą niż[1]:
- dla przewodów i urządzeń kanalizacyjnych ± 0,02 m
- dla obiektów budowlanych i urządzeń budowlanych oraz pikiet markowanych w terenie ± 0,05 m
- dla budowli ziemnych, elastycznych lub mierzonych elektromagnetycznie podziemnych obiektów sieci uzbrojenia terenu oraz pikiet niemarkowanych w terenie ± 0,10 m
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 18 sierpnia 2020 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz.U. z 2022 r. poz. 1670).