T’onghyo Pŏmil
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Szkoła | |
| Linia przekazu Dharmy zen |
|
| Nauczyciel | |
| Następca | |
| Zakon | |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne |
Narodowy Nauczyciel (Kuksa) |
T'onghyo Pŏmil (także P'umil, 범일/梵日; ur. 810, zm. 889) – koreański mistrz sŏn, założyciel szkoły sagul, jednej z 9 górskich szkół sŏn.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny Kim. Był synem gubernatora Myŏnhju.
Rozpoczął praktykę buddyjską w wieku 15 lat. W roku 831, w latach panowania króla Hŭngdŏka (826–836), odbył pielgrzymkę do Chin z jego synem Uijongiem. Studiował chan u mistrza Yanaguana Qi’ana, a później u mistrza Yaoshana Weiyana.
- Pewnego dnia zapytał mistrza Yanguana: "Co to jest oświecenie?"
- Mistrz odpowiedział: "Dao (Droga) nie może być osiągnięte ani przez uprawianie ani przez naukę. Nie powinieneś zaciemniać swojego umysłu myślami o Buddzie lub oświeceniu. Jeśli nieustannie przebywasz w jednym umyśle, to wtedy to jest Dao.
- Po usłyszeniu tego Pŏmil doświadczył urzeczywistnienia[1].
Po jakimś czasie rozpoczął wędrówkę po Chinach i kiedyś zatrzymał się w klasztorze mistrza chan Yaoshana Weiyana.
- Mistrz Yaoshan spytał go: "Skąd przychodzisz?"
- Pŏmil odpowiedział: "Z Kiangsi."
- Mistrz Yaoshan spytał: "Dlaczego przyszedłeś?"
- Pŏmil powiedział: "Aby cię zobaczyć."
- Mistrz Yaoshan spytał: "Jak tu się dostałeś?"
- Pŏmil powiedział: "Tu nie ma drogi stąd dotąd, ale jeśli zamierzasz zrobić jeden krok więcej, to wtedy nie będę mógł spojrzeć na twoją twarz."
- Yaoshan wykrzyknął: "Cudownie! Cudownie! Czysty wiatr wiejący z zewnątrz czyni człowieka pragnącego chłodu. Masz prawdziwą determinację wędrownego mnicha przychodząc z tak daleka[2]."
Po opuszczeniu klasztoru Yaoshana Pŏmil był bezpośrednim świadkiem prześladowania buddyzmu w Chinach za panowania Huizhenga (842-845), w wyniku którego zniszczono ponad 4600 dużych klasztorów i ponad 40000 mniejszych.
Do ojczyzny powrócił w 847 r. i założył szkołę sagul na górze Sagul. Następnie przez czterdzieści lat przebywał w klasztorze Kulsan w Kangnŭng nigdy nie opuszczając góry Sagul. Wybudował także klasztor Muryang, który obecnie jest jednym z najlepiej zachowanych w Korei.
Pewnego wiosennego dnia w 889 roku powiedział do swoich uczniów: "Wkrótce odejdę do innego świata. Idę już. Nie bądźcie sentymentalni. Po prostu uprawiajcie swoje umysły i starajcie się nie zaciemniać zasadniczego znaczenia buddyzmu." Następnego dnia zmarł[2].
Trzej kolejni królowie nadawali mu tytuł "Kuksa" (Narodowego Nauczyciela), jednak tytułu konsekwentnie nie przyjmował.
Po śmierci otrzymał tytuł T'onghyo taesa (wielki mistrz T'onghyo).
Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 36/9 Yanguan Qi’an (752–843)
- 37/10/1 T'onghyo Pŏmil (810–889) szkoła sagul – Korea
- 38/11/2 Shinui
- 38/11/2 Nangwŏn Kaech'ŏng (834–930)
- 38/11/2 Nanggong Haengjŏk (832–916)
- 39/12/3 Sinjong (bd)
- 39/12/3 Chuhae (bd)
- 39/12/3 Imŏm (bd)
- 37/10/1 T'onghyo Pŏmil (810–889) szkoła sagul – Korea
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Red. Lewis R. Lancaster i C.S. Yu. Assmiliation of Buddhism in Korea. Religious Maturity and Innovation in the Silla Dynasty. Asian Humanities Press. (bmw) 1991 ISBN 0-89581-889-2
- Chung Byung-jo. History of Korean Buddhism. Jimoondang. Seul, 2007 ISBN 978-89-88095-24-9
- Chris Verebes. Empty House. Zen Masters and Temples of Korea. Eastward Books. Seul, 2002. Str. 330. ISBN 89-952155-4-2