Tundra górska

Tundra górska – formacja roślinna związana z klimatem górzystych terenów strefy borealnej: Islandii, Gór Skandynawskich (zwana tu fieldem), Chibinów (Półwysep Kolski) i północnej części Uralu, gdzie panują silne wiatry, a woda z opadów atmosferycznych szybko spływa po skałach.

Ma postać zbiorowisk mszysto-porostowych i krzewinkowych, które wraz ze spadkiem położenia n.p.m. przechodzą w tundrę krzewinkową i w karłowate zarośla z brzozą Betula tortuosa.

Występowanie

Tundra górska występuje powszechnie w Norwegii. Zajmuje 32% powierzchni kraju (bez Svalbardu i Jan Mayen). W strefie tej, w pobliżu granicy drzew, występuje dość obfita szata roślinna z paroma gatunkami wierzby jak np. wierzba lapońska osiągająca do 0.5 m wysokości, powszechne są też borówka wysoka, jałowiec pospolity i zimoziół północny. Dolne rejony tej strofy były, a częściowo wciąż są, wykorzystywane jako pastwiska. Strefa ta sięga do wysokości 1500 m n.p.m. w Jotunheimen i Hardangervidda, 1300 m w Trollheimen i do około 800 m w Narviku i Alpach Lyngen. Wyżej rośliny są mniejsze, mchy i porosty występują częściej. Rośliny wciąż pokrywają większość terenu. W najwyższych rejonach dominują nagie skały, śnieg i lodowce, roślin jest niewiele.