Wieczysta jałmużna
Wieczysta jałmużna – bardzo trwała forma nadania ziemi funkcjonująca w prawie feudalnym zachodniej Europy. Zgodnie z nią przekazane terytorium nie podlegało zwrotowi w żadnym wypadku, a wieczysta jałmużna pozbawiała ofiarodawcę wszystkich praw do niego. Tym samym uniemożliwiała podjęcie w przyszłości jakiejkolwiek akcji rewindykacyjnej.
Formułę wieczystej jałmużny zastosowano wobec Pomorza w układzie wyszehradzkim z 1335. Postanowień tych nie ratyfikował król Polski Kazimierz Wielki, licząc na uzyskanie w przyszłości korzystniejszych zasad przekazania spornych terytoriów (pokój kaliski).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Szczur, Historia Polski średniowiecze, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2002, s. 372, ISBN 83-08-03273-7, OCLC 830373090.