Wrzeciądz

Kłódka zawieszona na skoblu przechodzącym przez otwór we wrzeciądzu

Wrzeciądz (dawniej także w formach: rzeciądz, rzecządz, rzecądz, rzejcuz, rzecoz) – okucie budowlane, zamknięcie drzwi lub bramy, element w formie sztaby (lub płaskownika) z otworem współpracujący ze skoblem służący wraz z nim do mocowania kłódki, czasem (szczególnie w przeszłości) w formie krótkiego łańcucha, służącego do zamykania drzwi od wewnątrz.

Bibliografia

• Słownik języka polskiego J. Karłowicza, A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego, tom VII, Warszawa 1919, s. 728 (DjVu)
• Słownik języka polskiego PWN