Zjawisko Eberharda
Zjawisko Eberharda - zjawisko polegające na silniejszym zaczernianiu się małych fragmentów wywoływanego obrazu fotograficznego w porównaniu z polami dużymi, mimo identycznych warunków ekspozycji i wywoływania. Zjawisko to tłumaczy się dyfuzją świeżego wywoływacza z sąsiedniego pola o słabszym naświetleniu[1].
Zjawisko zostało odkryte w 1912 przez astrofizyka niem. G. Eberharda.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. G. Capstaff, M. W. Seymour. Duplication of Motion PIcture Negatives. „American Cinematographer”. 7 (9), s. 9, 21, 1926-12.