Przejdź do zawartości

Örnen (1896)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Örnen
Ilustracja
Historia
Stocznia

Lindholmens, Göteborg

Położenie stępki

1895

Wodowanie

6 sierpnia 1896

 Svenska marinen
Wejście do służby

4 maja 1897

Wycofanie ze służby

16 czerwca 1947

Los okrętu

zatopiony jako okręt-cel w 1950

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

800 t

Długość

69,2 m

Szerokość

8,2 m

Zanurzenie

3,2 m

Napęd
2 maszyny parowe o mocy 4000 KM
Prędkość

19 węzłów

Uzbrojenie
2 działa kal. 120 mm
4 działa kal. 57 mm
1 wyrzutnia torped kal. 381 mm
Załoga

104

Örnenszwedzki krążownik torpedowy z ostatnich lat XIX wieku, pierwszy okręt typu Örnen, nawiązującego koncepcją do budowanych w tym czasie w innych państwach kanonierek torpedowych. W 1926 roku przeklasyfikowany na okręt szkolny, służył w szwedzkiej flocie jeszcze w czasie II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Plany budowy jednostek, mających chronić własną flotę przed atakami torpedowców przeciwnika i prowadzić jednocześnie rozpoznanie na rzecz własnych sił, istniały w dowództwie szwedzkiej marynarki wojennej od 1892 roku. Trzy lata później projekt został zaakceptowany przez Riksdag i budowa pierwszego okrętu, oficjalnie klasyfikowanego jako krążownik torpedowy (pomimo że wielkością i uzbrojeniem odpowiadał budowanym między innymi dla Royal Navy kanonierkom torpedowym i na ich koncepcji był wzorowany), została zlecona koncernowi Motala Verkstad, który zrealizował ją w podległej sobie stoczni Lindholmens Göteborgu.

Wodowanie jednostki odbyło się 6 sierpnia 1896 roku, formalne wcielenie w skład szwedzkiej marynarki wojennej 4 maja, zaś faktyczne wejście do służby 12 maja 1897 roku. W tym samym roku nastąpiła prezentacja okrętu na Powszechnej Wystawie Sztuki i Przemysłu w Sztokholmie. Już w pierwszych latach eksploatacji okazało się, że nowe okręty nie spełniają dobrze przewidywanych dla nich funkcji i znaczną część z nich przejęły wprowadzone w 1902 roku do linii kontrtorpedowce.

W grudniu 1905 roku "Örnen" został wysłany w składzie zespołu floty do Rygi, aby chronić tam interesy szwedzkich obywateli. Podczas I wojny światowej wypełniał funkcje dozorowe. Wobec dużego zużycia został odstawiony do rezerwy w 1922 roku. Cztery lata później stał się jednostką szkolną. Po przezbrojeniu na początku II wojny światowej pozostawał w stanie gotowości na wypadek pogwałcenia szwedzkiej neutralności. Wycofano go ze służby 16 czerwca 1947 roku, zaś w 1950 roku został zatopiony jako okręt-cel.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Kadłub krążownika "Örnen" miał długość całkowitą 69,2 m, szerokość 8,2 m i zanurzenie 3,2 m. Wyporność konstrukcyjna wynosiła 800 ton. Napęd stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 4000 KM, napędzające dwie śruby. Prędkość maksymalna wynosiła 19 węzłów.

Uzbrojenie składało się z dwóch pojedynczych dział kal. 120 mm i czterech kal. 57 mm oraz pojedynczej wyrzutni torped kal. 381 mm (usuniętej w 1928 roku). Na początku 1940 roku działa 57 mm zostały zastąpione czterema zdwojonymi podstawami dział przeciwlotniczych kal. 25 mm.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Adam Fleks: Szwedzkie krążowniki torpedowe, w: "Okręty Wojenne" nr 19, ISSN 1231-014X.