Łysienie bliznowaciejące

Łysienie bliznowaciejące (łac. keratosis follicularis spinulosa decalvans) – rzadkie zaburzenie rozwojowe skóry zaliczane do zmian trwałych nabytych lub wrodzonych. Możliwe jest występowanie tego stanu chorobowego w otoczeniu zespołów innych wad rozwojowych. Proces chorobowy obejmuje zaburzenia niszczące torebki włosowe oraz zastępowanie ich tkanką bliznowatą połączoną z trwałą utratą włosów.

Przyczyny i objawy

Wśród objawów choroby wymienia się zazwyczaj świąd, palenie, ból lub nadwrażliwość skóry głowy. Do stanu łysienia bliznowaciejącego dochodzi z reguły wskutek urazu bądź innego stanu chorobowego.

Urazy przyczyniające się do powstania łysienia bliznowaciejącego:

• oparzenia ogniem,
• oparzenia środkami chemicznymi,
• skaleczenia i otarcia naskórka,
• napromieniowanie,
• odmrożenie.

Czynniki powiązane z innym stanem chorobowym:

• infekcje wirusowe,
• infekcje bakteryjne,
• infekcje grzybicze,
• infekcje pierwotniacze,
• rogowacenie mieszkowe kolczyste wyłysiające

Jako objaw łysienie bliznowaciejące może być związane z toczniem rumieniowatym, twardziną skóry bądź liszajem płaskim. Stan chorobowy może być także związany z zaburzeniami metabolizmu. Łysienie bliznowaciejące postrzegane jest jako objaw charakterystyczny dla chorób powiązanych z wadami rozwojowymi. Wśród nich wymienia się wodogłowie, rozszczep kręgosłupa i podniebienia, zajęczą wargę oraz defekty w przegrodzie serca.

Rodzaje

Wyróżnia się dwa rodzaje łysienia bliznowaciejącego: łysienie pierwszo- i drugorzędowe. W przypadku łysienia pierwszorzędowego dochodzi do destrukcyjnego procesu zapalnego atakującego torebki włosowe. W dalszej kolejności choroba klasyfikowana jest względem typu czynników zakaźnych niszczących torebki włosowe w aktywnej fazie choroby. W przypadku łysienia bliznowaciejącego drugorzędowego niszczenie torebek następuje w wyniku procesu towarzyszącego przykładowo zewnętrznym urazom, w tym ostrym infekcjom, poparzeniom skórnym, napromieniowaniu lub zmianom nowotworowym.

Diagnoza

Diagnoza choroby następuje po przeprowadzeniu biopsji skóry czaszki oraz po oceny klinicznej skóry głowy. Umożliwia to określenie stopnia aktywności oraz etapu rozwoju choroby.

Leczenie

Łysienie bliznowaciejące zaliczane jest do dolegliwości nieodwracalnych. Możliwe jest przeprowadzenie leczenia wyłącznie w zakresie chirurgicznym, uzależnionego od rozmiarów powstałych zmian oraz ich umiejscowienia.

Możliwe rodzaje terapii zakładają:

• jednoczasowe wycięcia,
• wolne przeszczepy skóry owłosionej,
• transplantację włosów,
• przeszczepy dziurkowane.

Techniki stosowane w wypadku dzieci i młodzieży to między innymi rozciąganie skóry głowy za pomocą rozszerzaczy tkankowych. W przypadku początkowego okresu choroby możliwe jest zahamowanie jej postępu za pomocą leczenia farmakologicznego.

Przypisy

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.