Średnie ciśnienie tętnicze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Średnie ciśnienie tętnicze (ang. mean arterial pressure – MAP) – termin używany w medycynie do wyrażenia hipotetycznego, przeciętnego ciśnienia tętniczego u danego pacjenta. Jest definiowane jako średnie ciśnienie tętnicze w trakcie pojedynczego cyklu pracy serca.

Obliczenie[edytuj | edytuj kod]

Średnie ciśnienie tętnicze oblicza się ze wzoru:

gdzie[1]:

rzut serca
systemowy opór naczyniowy
centralne ciśnienie żylne

jest zazwyczaj na tyle małe, że może być pominięte.

Średnie ciśnienie tętnicze można również wyliczyć z przybliżonych, prostszych wzorów[2][3]:

gdzie:

ciśnienie rozkurczowe
ciśnienie skurczowe

lub

lub

gdzie:

ciśnienie tętna

Przy szybkiej akcji serca wartość MAP jest zbliżona do średniej arytmetycznej ciśnienia skurczowego i rozkurczowego.

Norma[edytuj | edytuj kod]

Norma średniego ciśnienia tętniczego wynosi od 75–100 mm Hg.

Znaczenie kliniczne[edytuj | edytuj kod]

Wartość średniego ciśnienia tętniczego ma znaczenie w utrzymaniu odpowiedniej perfuzji narządowej, to jest zapewnienia prawidłowego przepływu krwi przez organy. Uważa się, że poniżej 60 mm Hg MAP ciśnienie perfuzji jest niedostateczne i dochodzi do niedotlenienia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Cardiovascular Physiology Concepts: Mean Arterial Pressure, Richard E. Klabunde, Ph. D.
  2. Sect. 3, Ch. 7: Mean Arterial Blood Pressure (MAP) [online], lib.mcg.edu [dostęp 2024-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2007-07-14].
  3. Cardiovascular Physiology (page 3). nda.ox.ac.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-12-11)]..