Świdrowiec koński

Świdrowiec koński
	Systematyka
Domena	eukarionty
Supergrupa	Excavata
Typ	Euglenozoa
Gromada	kinetoplastydy
Rząd	Trypanosomatida
Rodzina	świdrowce
Rodzaj	świdrowiec
Gatunek	świdrowiec koński
	Nazwa systematyczna
	Trypanosoma equiperdum ; Doflein, 1901
Synonimy
	Castellanella equiperdum; Trypanosoma equi; Trypanosoma rougeti; Trypanozoon equiperdum;
	Castellanella equiperdum; Trypanosoma equi; Trypanosoma rougeti; Trypanozoon equiperdum;

Świdrowiec koński (Trypanosoma equiperdum), nazywany też świdrowcem zarazy stadniczej – jednokomórkowy organizm z rodziny świdrowców, należący do królestwa protista. Wywołuje u koni, osłów i mułów zarazę stadniczą. Pasożytuje w osoczu krwi. Trofozoity występują także w płynie mózgowo-rdzeniowym, śledzionie, węzłach chłonnych, wątrobie i innych narządach żywicieli.

Świdrowiec koński ma ciało wydłużone, wrzecionowate o wymiarach długość ok. 24-28μm, szerokość 2-6 μm^[1]. Aparat ruchu składa się z błony falującej i długiej wici. Ciałko podstawowe wici znajduje się w tyle ciała, a obok niego występuje kinetoplast. Pasożyt ten pobiera pokarm całą powierzchnią ciała. Wodniczka tętniąca położona jest w tylnej, natomiast owalne jądro w środkowej części ciała. Występuje tylko w postaci trofozoitu^[1]. Rozmnaża się bezpłciowo poprzez podłużny podział komórki.

Najczęściej spotykany w klimacie równikowym i podrównikowym. Stwierdzono także rzadkie przypadki zachorowań w strefie podzwrotnikowej i umiarkowanej. Do zarażenia dochodzi w czasie aktu kopulacji. Pierwotniaki początkowo namnażają się na błonie śluzowej pochwy, worka napletkowego, cewki moczowej, a następnie przedostają się do krwi oraz płynu mózgowo-rdzeniowego. Trofozoity Trypanosoma equiperdum są wrażliwe na czynniki zewnętrzne i dlatego poza organizmem żywiciela nie przeżywają długo. Nie posiada żywiciela pośredniego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin – Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jolanta Hempel-Zawitkowska, Zoologia dla uczelni rolniczych, 2006, ISBN 83-01-14343-6.
Stanisław Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00671-3.
Протисты.Руководство по зоологии ч.1. Санкт Петербург: Наука, 2000. ISBN 5-02-025864-4.

[konie-1] Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin – Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

[1]