Świeca dymna BDSz-5

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Świeca dymna BDSz-5 – rodzaj świecy dymnej konstrukcji radzieckiej, będącej na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.

Charakterystyka świecy BDSz-5[edytuj | edytuj kod]

Świece dymne BDSz-5 zastąpiły „wojenne” świece starszej generacji typu BDSz[1]. Produkowane były od 1954 na licencji radzieckiej przez Zakładach Chemicznych ERG w Boryszewie[2]. Były przeznaczone do stawiania zasłon dymnych na dużych powierzchniach i rubieżach, w tym z wykorzystaniem czołgów T-34 i T-54.

W 1993 w ich miejsce wprowadzono świece dymne BDSz-SM. Zastosowano w nich wewnętrzny ekran zapobiegający iskrzeniu w czasie dymienia oraz zastąpiono mieszankę antracenową mieszanką zawierającą heksachloroetan. Nowe świece są dają większą ilość dymu, o lepszych własnościach maskujących[3].

Dane taktyczno-techniczne[2]
  • średnica – 400 mm
  • wysokość – 480 mm.
  • mieszanina dymotwórcza[a] – 30,5 do 33,5 kg, przy ogólnej masie świecy około 40 kg,
  • odpalanie – elektrycznie lub mechanicznie.
  • czas rozpalania świecy – 25 sekund,
  • czas jej intensywnego dymienia – 5 do 7 minut.
  • długość zasłony dymnej – około 300 metrów,
  • szerokość zasłony dymnej – 50 do 60 m.

Świeca dymna MDSz-5[edytuj | edytuj kod]

Świeca dymna MDSz-5 to morska odmiana świec BDSz-5. Nieznaczne różnice w jej budowie wynikały ze specyficznego przeznaczenia tej świecy i polegały na wykonaniu dodatkowego otworu dymnego, komory ochronnej, przeciwwagi i urządzenia do zatapiania. Świece te posiadały identyczne wymiary oraz zbliżone parametry do świec BDSz-5[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W skład mieszaniny dymotwórczej wchodziły antracen, chlorek amonowy i chloran potasu. Umieszczano ją w podwójnym cylindrze, którego powłoka zewnętrzna była wykonana z blachy karbowanej, a wewnętrzna z blachy perforowanej[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. 4: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
  • Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.