Żałobnica białosterna
| Zanda baudinii | |||
| (Lear, 1832) | |||
_(8116333149).jpg) Ilustracja wykonana przez Edwarda Leara | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
żałobnica brunatna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Żałobnica białosterna (Zanda baudinii) – gatunek dużego ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae), przedstawiciel podrodziny żałobnic (Calyptorhynchinae) zamieszkującej Australię. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Żałobnica białosterna została po raz pierwszy opisana w 1832 roku przez angielskiego artystę Edwarda Leara w jego dziele Illustrations of the Family of Psittacidae, or Parrots na podstawie okazu należącego do przyrodnika Benjamina Leadbeatera. Lear użył nazwy zwyczajowej Baudin's cockatoo i wprowadził nazwę binominalną Calyptorhynchus baudinii. Nazwa zwyczajowa i epitet gatunkowy upamiętniają francuskiego odkrywcę Nicolasa Baudina, który prowadził ekspedycję do Australii w latach 1801–1804[3]. Gatunek jest obecnie zaliczany do rodzaju Zanda, który został wprowadzony w 1913 roku przez urodzonego w Australii ornitologa Gregory’ego Mathewsa[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Upierzenie ciała matowoczarne z pofałdowanymi brzegami piór; szarobiała plama na pokrywach uszu; ogon z szerokim białym płatem na końcu, ze środkowymi dwoma piórami w całości czarnymi; oczy ciemnobrązowe; stopy szarobrązowe. Brak znaczącego dymorfizmu płciowego, ale skóra okołooczodołowa różowa u samca i ciemnoszara u samicy; dziób szaroczarny u samca i jasnoszary u samicy[5].
Dorosłe osobniki mogą osiągać 60 cm długości.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Głównie pestki owoców, długa górna żuchwa umożliwia żałobnicy wydobycie pestek z dużego owocu marri; ptak przytrzymuje zwykle owoc stopą podczas wydobywania pestek. Dietę uzupełnia też innymi owocami i małymi owadami[5].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Okres lęgowy: sierpień – styczeń.
Gniazdo: budowane z wiórów drzewnych umieszczanych w zagłębieniu wysoko na drzewie, najczęściej eukaliptusie.
Jaja: zazwyczaj 2.
Wysiadywanie: około 28 dni.
Pisklęta: Po wykluciu ważą 4–6 gramów. Usamodzielniają się po 16 tygodniach, najczęściej przeżywa tylko jedno pisklę. Po okresie lęgów często łączą się w większe grupy[5].
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na zagrożenia powodujące szybko zmniejszającą się populację, szacowaną w 2021 roku na około 3250 dorosłych osobników, gatunek został wpisany na listę IUCN ze statusem ochronnym krytycznie zagrożony[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Samiec -
Samica
_-Margaret_River-8.jpg)
_-Margaret_River-8.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Calyptorhynchus baudinii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2022-11-13] (ang.).
- ↑ a b Zanda baudinii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Helm 2010 ↓, s. 68.
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v12.2). [dostęp 2022-11-13]. (ang.).
- ↑ a b c HBW 1997 ↓, s. 272.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Josep del Hoyo, Andrew Elliot, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Volume IV Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions, 1997. ISBN 84-87334-22-9.
- James A. Jobling: The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Londyn: Christopher Helm, 2010. ISBN 978-1-4081-2501-4.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).