Żuraw mandżurski
| ||
Grus japonensis[1] | ||
(Statius Muller, 1776) | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | zwierzęta | |
Typ | strunowce | |
Podtyp | kręgowce | |
Gromada | ptaki | |
Podgromada | neornithes | |
Nadrząd | ptaki neognatyczne | |
Rząd | żurawiowe | |
Rodzina | żurawie | |
Podrodzina | żurawie | |
Rodzaj | Grus | |
Gatunek | żuraw mandżurski | |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
![]() |
Żuraw mandżurski (Grus japonensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny żurawi (Gruidae). Jest drugim co do rozmiaru ciała dzikim żurawiem na świecie. We Wschodniej Azji jest symbolem szczęścia i wierności.
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wygląd zewnętrzny: Dorosły żuraw japoński jest upierzony na biało, poza ogonem, który jest czarny, głową i szyją, które są również koloru czarnego, lub szarego. Na czubku głowy żurawia japońskiego widnieje czerwona łata skóry. Jej kolor staje się jaskrawy, kiedy ptak jest pobudzony.
Rozmiary: Długość – 140 centymetrów.
Masa ciała: Maksymalnie około 10 – 13 kilogramów.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
W wiosnę i lato żuraw mandżurski gniazduje w Syberii i czasami w północno-wschodniej Mongolii. Później migruje do Korei, Japonii, Chin, Tajwanu i innych krajów Azji Wschodniej, gdzie spędza zimę.
Środowisko Bagna, pola ryżowe, wilgotne przestrzenie.
Zasięg występowania Od Syberii, przez Chiny po Tajwan i inne kraje Azji Wschodniej.
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Małe płazy, owady, rośliny, wodne bezkręgowce.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Zwykle składa dwa jaja, z których wykluwa się tylko jedno młode.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grus japonensis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Grus japonensis. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lucille Craft. Divided by Politics, United in Flight – Can Japan and Russia Resolve Their Differences Over the Remote Kuril Islands and Protect the Rare Red Crowned Crane?. „International Wildlife”, 1999.