Maria Pilecka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m literówka, dodana fotografia |
#1lib1ref, szablon, infobox |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Maria Pilecka''' (ur. [[29 stycznia]] [[1899]] w Pietrozawodsku w Rosji, zm. [[8 lutego]] [[1991]] w [[Koszalin]]ie) – nauczycielka i bibliotekarka polska, siostra rotmistrza [[Witold Pilecki|Witolda Pileckiego]]. |
'''Maria Pilecka''' (ur. [[29 stycznia]] [[1899]] w Pietrozawodsku w Rosji, zm. [[8 lutego]] [[1991]] w [[Koszalin]]ie) – nauczycielka i bibliotekarka polska, siostra rotmistrza [[Witold Pilecki|Witolda Pileckiego]]. |
||
{{Kontrola autorytarna}} |
|||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Była córką Juliana i Ludwiki z Osiecimskich, uczyła się w Prywatnym Gimnazjum dla Dziewcząt im. Winogradowej w Wilnie. Po uzyskaniu przygotowania do zawodu nauczycielskiego pracowała w oświacie dla dorosłych, a od 1923 w wiejskiej szkole powszechnej w powiecie szczuczyńskim w rejonie [[Lida|Lidy]]. Podnosiła swoje kwalifikacje, zdając w 1926 tzw. egzamin praktyczny, a w 1930 kończąc Wyższy Kurs Nauczycielski. W latach 1930–1939 uczyła w szkole miejskiej w Lidzie. Okres wojenny spędziła w Wilnie, utrzymując się z lekcji prywatnych. Przez dwa miesiące była więziona na [[więzienie na Łukiszkach|Łukiszkach]]. |
Była córką Juliana i Ludwiki z Osiecimskich, uczyła się w Prywatnym Gimnazjum dla Dziewcząt im. Winogradowej w Wilnie. Po uzyskaniu przygotowania do zawodu nauczycielskiego pracowała w oświacie dla dorosłych, a od 1923 w wiejskiej szkole powszechnej w powiecie szczuczyńskim w rejonie [[Lida|Lidy]]. Podnosiła swoje kwalifikacje, zdając w 1926 tzw. egzamin praktyczny, a w 1930 kończąc Wyższy Kurs Nauczycielski. W latach 1930–1939 uczyła w szkole miejskiej w Lidzie. Okres wojenny spędziła w Wilnie, utrzymując się z lekcji prywatnych. Przez dwa miesiące była więziona na [[więzienie na Łukiszkach|Łukiszkach]]. |
||
| Linia 7: | Linia 8: | ||
W 1945 jako repatriantka osiadła w Koszalinie i w lipcu tegoż roku podjęła działalność w Powiatowej Komisji Opieki nad Książką, zabezpieczając poniemieckie księgozbiory. We wrześniu 1946 objęła kierownictwo Powiatowej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, nadzorowała też inne biblioteki i punkty biblioteczne w powiecie. Kierowała lokalnymi strukturami Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. Zainicjowała prowadzenie kroniki koszalińskiej biblioteki. Przygotowanie do zawodu bibliotekarza uzupełniła na kursie w Szczecinie (1947) i potwierdziła egzaminem w jarocińskim Ośrodku Kształcenia Bibliotekarzy. Jako zwierzchnik bibliotek powiatu koszalińskiego szczególne zasługi położyła w staraniach o wyposażenie lokali, zajmowała się także szkoleniem następców i dbała o rangę zawodu bibliotekarza, w tym dążyła do wypracowania wzorca udanej współpracy bibliotek ze środowiskiem lokalnym. Z końcem 1965 przeszła na emeryturę, jednak jeszcze przez trzy lata na niepełnym etacie pracowała w czytelni Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, pomagając m.in. w tłumaczeniach z niemieckiego i francuskiego. |
W 1945 jako repatriantka osiadła w Koszalinie i w lipcu tegoż roku podjęła działalność w Powiatowej Komisji Opieki nad Książką, zabezpieczając poniemieckie księgozbiory. We wrześniu 1946 objęła kierownictwo Powiatowej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, nadzorowała też inne biblioteki i punkty biblioteczne w powiecie. Kierowała lokalnymi strukturami Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. Zainicjowała prowadzenie kroniki koszalińskiej biblioteki. Przygotowanie do zawodu bibliotekarza uzupełniła na kursie w Szczecinie (1947) i potwierdziła egzaminem w jarocińskim Ośrodku Kształcenia Bibliotekarzy. Jako zwierzchnik bibliotek powiatu koszalińskiego szczególne zasługi położyła w staraniach o wyposażenie lokali, zajmowała się także szkoleniem następców i dbała o rangę zawodu bibliotekarza, w tym dążyła do wypracowania wzorca udanej współpracy bibliotek ze środowiskiem lokalnym. Z końcem 1965 przeszła na emeryturę, jednak jeszcze przez trzy lata na niepełnym etacie pracowała w czytelni Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, pomagając m.in. w tłumaczeniach z niemieckiego i francuskiego. |
||
Zmarła 8 lutego 1991 w Koszalinie. Pochowana na [[Cmentarz Komunalny w Koszalinie|Cmentarzu Komunalnym przy ul. Gnieźnieńskiej w Koszalinie]] (kwatera 45-53, rząd 9, grób 32) |
Zmarła 8 lutego 1991 w Koszalinie. Pochowana na [[Cmentarz Komunalny w Koszalinie|Cmentarzu Komunalnym przy ul. Gnieźnieńskiej w Koszalinie]] (kwatera 45-53, rząd 9, grób 32){{Biogram infobox |
||
|imię i nazwisko = [[Maria Pilecka]] |
|||
|imię i nazwisko org = |
|||
|grafika = |
|||
|opis grafiki = [[https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Pilecka#/media/File:Maria_Pilecka.jpg]] |
|||
|data urodzenia = 29 stycznia 1899 |
|||
|miejsce urodzenia = [[Pietrozawodsk]] |
|||
|data śmierci = 8 lutego 1991 |
|||
|miejsce śmierci = [[Koszalin]] |
|||
|zawód = [[nauczycielka]] i [[bibliotekarz]] |
|||
|odznaczenia = [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], złota odznaka [[Związek Nauczycielstwa Polskiego]], odznaka honorowa [[Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich]] |
|||
|commons = |
|||
|www = |
|||
}} |
|||
== Odznaczenia == |
== Odznaczenia == |
||
Wersja z 22:35, 14 maj 2017
Maria Pilecka (ur. 29 stycznia 1899 w Pietrozawodsku w Rosji, zm. 8 lutego 1991 w Koszalinie) – nauczycielka i bibliotekarka polska, siostra rotmistrza Witolda Pileckiego.
Życiorys
Była córką Juliana i Ludwiki z Osiecimskich, uczyła się w Prywatnym Gimnazjum dla Dziewcząt im. Winogradowej w Wilnie. Po uzyskaniu przygotowania do zawodu nauczycielskiego pracowała w oświacie dla dorosłych, a od 1923 w wiejskiej szkole powszechnej w powiecie szczuczyńskim w rejonie Lidy. Podnosiła swoje kwalifikacje, zdając w 1926 tzw. egzamin praktyczny, a w 1930 kończąc Wyższy Kurs Nauczycielski. W latach 1930–1939 uczyła w szkole miejskiej w Lidzie. Okres wojenny spędziła w Wilnie, utrzymując się z lekcji prywatnych. Przez dwa miesiące była więziona na Łukiszkach.
W 1945 jako repatriantka osiadła w Koszalinie i w lipcu tegoż roku podjęła działalność w Powiatowej Komisji Opieki nad Książką, zabezpieczając poniemieckie księgozbiory. We wrześniu 1946 objęła kierownictwo Powiatowej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, nadzorowała też inne biblioteki i punkty biblioteczne w powiecie. Kierowała lokalnymi strukturami Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. Zainicjowała prowadzenie kroniki koszalińskiej biblioteki. Przygotowanie do zawodu bibliotekarza uzupełniła na kursie w Szczecinie (1947) i potwierdziła egzaminem w jarocińskim Ośrodku Kształcenia Bibliotekarzy. Jako zwierzchnik bibliotek powiatu koszalińskiego szczególne zasługi położyła w staraniach o wyposażenie lokali, zajmowała się także szkoleniem następców i dbała o rangę zawodu bibliotekarza, w tym dążyła do wypracowania wzorca udanej współpracy bibliotek ze środowiskiem lokalnym. Z końcem 1965 przeszła na emeryturę, jednak jeszcze przez trzy lata na niepełnym etacie pracowała w czytelni Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Koszalinie, pomagając m.in. w tłumaczeniach z niemieckiego i francuskiego.
Zmarła 8 lutego 1991 w Koszalinie. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Gnieźnieńskiej w Koszalinie (kwatera 45-53, rząd 9, grób 32)
| Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 lutego 1991 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, złota odznaka Związek Nauczycielstwa Polskiego, odznaka honorowa Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich | |
Odznaczenia
Była odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, odznaką honorową Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.
Bibliografia
- Regina Bogacka, Maria Pilecka, w: Słownik pracowników książki polskiej. Suplement III (pod redakcją Hanny Tadeusiewicz), Warszawa 2010, s. 223–224
- Maria Hudymowa, Wspomnienia o Marii Pileckiej, "Bibliotekarz Zachodniopomorski", 1991, nr 1–2, s. 54–58