AD Scout
.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Blackburn Aircraft i Hewlett & Blondeau |
| Konstruktor |
Harris Booth |
| Typ |
samolot myśliwski |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1915 |
| Lata produkcji |
1915 |
| Liczba egz. |
4 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik rotacyjny, 9-cylindrowe „Gnome Monosoupape” |
| Moc |
101 KM (74,5 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,18 m |
| Długość |
6,93 m |
| Wysokość |
3,12 m |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
135 km/h |
| Długotrwałość lotu |
2,5 godz. |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 sprzężone działa Davisa kal. 40 mm | |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
AD Scout (Sparrow) – brytyjski samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot został opracowany przez konstruktora Harrisa Bootha z Departamentu Lotnictwa (Air Department – AD) Admiralicji jako samolot do zwalczania niemieckich okrętów na wodach terytorialnych Wielkiej Brytanii.
Samolot miał nietypową konstrukcję dwupłatowca , kabiną pilota i silnikiem umieszczonym w gondoli przy górnym płacie. Poniżej niej znajdował się dolny płat, a płaty ogonowe były połączone płatami nośnymi za pomocą cięgieł. Samolot miał stałe podwozie, z płetwą ogonową.
Po jego opracowaniu zlecono produkcję prototypów tego samolotu firmą Blackburn Aircraft i Hewlett & Blondeau, każda z nich miała wyprodukować po dwa samoloty tego typu. Gotowe samoloty były w 1915 roku i następnie przekazane dla lotnictwa Royal Navy. Ponieważ w toku eksploatacji okazały, że samoloty nie spełniają warunków lotniczych wkrótce wszystkie zostały zezłomowane.
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Samoloty prototypowe AD Scout (później nazwane Sparrow) były użytkowane przez lotnictwo marynarki wojennej. Lecz z uwagi na zbyt dużą wagę oraz trudności w sterowaniu szybko zostały wycofane z użycia.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot AD Scout był dwupłatem o konstrukcji drewnianej.
Kadłub miał formę gondoli umieszczonej pomiędzy górnymi płatami. Nie był połączony z usterzeniem ogonowym. Ustrzeżenie tylne było połączone z przednimi płatami cięgłami, podobnie jak dolne płaty. W kadłubie z przodu znajdowała się kabina pilota, a za nim umieszczono silnik. Pod gondola przewidziano umieszczenie dwóch sprzężonych ze sobą dział bezodrzutowych kal. 40 mm, strzelających w przód i pod kątem w dół
Podwozie było stałe, klasyczne z płetwą ogonową.
Napęd stanowiły silnik rotacyjny o mocy 101 KM, napędzający śmigło pchające.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 8. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).