Przejdź do zawartości

ARA Rivadavia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rivadavia
Ilustracja
Historia
Stocznia

Fore River de Quincy, Massachusetts, USA

Położenie stępki

25 maja 1910

Wodowanie

26 sierpnia 1911

 Armada de la República Argentina
Wejście do służby

27 sierpnia 1914

Los okrętu

złomowany w 1952

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 20 000 t
pełna: 31 000 t

Długość

181,23 m

Szerokość

29,85 m

Zanurzenie

10,15 m

Napęd
turbiny parowe Curtiss o mocy 50000 KM
Prędkość

23 węzły (41 km/h)

Zasięg

8000 mil morskich

Uzbrojenie
W 1914 roku:

12 dział 305 mm
12 dział 152 mm
16 dział 102 mm
2 wyrzutnie torped kaliber 533 mm
W 1926 roku:
12 dział 305 mm
12 dział 152 mm
4 działa 76 mm
2 wyrzutnie torped kaliber 533 mm

Opancerzenie
wieże: 305 mm
barbety: 305 mm
pas główny: 228 – 254 mm
pokład – brak danych
Załoga

1220 osób

ARA Rivadaviaokręt liniowy w służbie marynarki argentyńskiej w latach 1914-1952, podobny do siostrzanego pancernika „Moreno”.

Zamówienie i budowa

[edytuj | edytuj kod]
Rivadavia w trakcie budowy – zdjęcie z 2 grudnia 1912

Na początku XX wieku w związku z poprawą sytuacji gospodarczej nastąpiła eskalacja zbrojeń w najbogatszych państwach Ameryki Południowej. Dotyczyła ona także rozbudowy floty. Przodowały w tej materii trzy najważniejsza południowoamerykańskie państwa: Argentyna, Brazylia i Chile (tzw. ABC Ameryki Południowej).

Niemal równocześnie zamówienia na budowę okrętów liniowych złożyły Argentyna (pancerniki „Rivadavia” i „Moreno” – w stoczniach amerykańskich), Brazylia (pancernik „Rio de Janeiro” – w stoczniach brytyjskich) oraz Chile (dwa pancerniki stanowiące modyfikację typu Iron Duke – w stoczniach brytyjskich).

Zamówienie na pancernik „Rivadavia” złożono w amerykańskiej stoczni Fore River de Quincy, w stanie Massachusetts. Stępkę pod okręt położono w 1910 roku. Wodowanie kadłuba nastąpiło rok później. Prace wykończeniowe przeciągały się. W rezultacie przyjęcie okrętu do służby nastąpiło dopiero w 1914 roku.

Okręt wzorowany był na budowanych wówczas pancernikach amerykańskich. Posiadał zatem sylwetkę charakterystyczną dla pancerników amerykańskich z masztem przednim typu kratownicowego.

Uzbrojenie główne okrętu stanowiło 12 dział kalibru 12 cali (305 mm) rozmieszczonych w 6 wieżach dwulufowych, w tym dwóch (wieże A, B) w części dziobowej w osi okrętu (superpozycja), dwóch (wieże Y, Z) w części rufowej w osi okrętu oraz dwóch asymetrycznie po stronie każdej z burt. Ponadto okręt dysponował artylerią mniejszego kalibru, na którą składały się działa 152 mm i 102 mm.

Opancerzenie okrętu było dość mocne i obejmowało 12 cali (305 mm) dla wież i barbet oraz 10–12 cali (254–305 mm) dla pasa głównego.

Przebieg służby

[edytuj | edytuj kod]

Od przyjęcia do służby w 1914 roku pancernik pływał pod banderą marynarki argentyńskiej, głównie po wodach otaczających Amerykę Południową.

Wprowadzone do służby pancerniki „Rivadavia” w 1914 roku oraz bliźniaczy „Moreno” w 1915 roku stanowiły znaczną iberoamerykańską siłę bojową w obszarze południowego Atlantyku w okresie I wojny światowej. Walczące wówczas ze sobą mocarstwa europejskie nie posiadały już na tym obszarze zdecydowanej przewagi morskiej. Mocarstwa te, a przynajmniej ich admiralicje, musiały się więc z tą siłą liczyć i unikać ewentualnych zadrażnień.

Zarazem wprowadzenie do służby dwóch argentyńskich pancerników spowodowało niepokój dowództwa marynarki chilijskiej, które nie posiadało początkowo okrętów tej klasy. Sytuacja uspokoiła się, gdy Chile otrzymało w 1921 roku zamówiony jeszcze przed I wojną światową w Wielkiej Brytanii potężny pancernik „Almirante Latorre”. Uznano to wówczas za osiągnięcie stanu równowagi militarnej w zakresie morskich sił na wodach południowoamerykańskich.

W latach 1924 i 1925 „Rivadavię” poddano remontowi i pewnym modyfikacjom. Przystosowano wówczas kotły do opalania olejem napędowym. Zamontowano także działka artylerii przeciwlotniczej.

W praktyce w okresie międzywojennym okręt pełnił w zasadzie funkcje reprezentacyjne i w razie potrzeby stanowić mógł demonstrację siły. W swojej całej historii pancernik nigdy nie oddał strzału z artylerii głównej do okrętu przeciwnika.

W czasie II wojny światowej pancernik był już przestarzały i nie stanowił dużej siły bojowej. W związku ze zmierzchem ery pancerników okręt wycofano ze służby w 1952 roku i ostatecznie złomowano we Włoszech w 1957 roku.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Hore P.: The World Encyclopedia of Battleships, Hermes House, London, (2005).
  • Hough R.: Dreadnought: A History of the Modern Battleship, (1963).
  • Whitley M.J.: Battleships of World War Two. An International Encyclopedia, Weidenfeld Military, London, (1998).
  • Historia y Arqueología Marítima, Breve historia de los acrozados argentinos, http://www.histarmar.com.ar