Adam Steinborn

Adam Feliks Roman Steinborn (ur. 30 maja 1903 w Toruniu, zm. 12 marca 1982 w Warszawie) – handlowiec, żołnierz Armii Krajowej.

Życiorys

Był synem Ottona Steinborna i Heleny Tomiły z Kawczyńskich; oboje rodzice byli znanymi działaczami niepodległościowymi na Pomorzu. Jako gimnazjalista brał udział w młodzieżowych organizacjach wolnościowych (Towarzystwo Tomasza Zana, drużyna skautów im. Zawiszy Czarnego). Był harcerzem-ochotnikiem w wojnie 1920 r. Studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie ukończył w 1925 r.; tu w latach 1927–1930. był asystentem Katedry Geografii Ekonomicznej. Szkołę Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu ukończył w 1926 r., a w roku 1928 otrzymał stopień podporucznika rezerwy.

Od 1936 r. pracował w Krajowej Hurtowni Herbaty „Szumilin” w Warszawie, (przekształconej w czasie wojny w Rejonową Hurtownię Aprowizacyjną nr XXIII, paczkującą i rozprowadzającą artykuły żywnościowe „na kartki”); w latach 1938–1944 był dyrektorem tej firmy. W latach 30. pełnił różne funkcje w organizacjach zawodowych (Zgromadzenie Kupców Polskich, Polska Centrala Importu Kawy, Izby Przemysłowo-Handlowa, Kompania Handlu Zamorskiego, Zrzeszenie Hurtowników Kolonialnych).

Zmobilizowany jako podporucznik artylerii w sierpniu 1939 r., po klęsce wrześniowej wrócił 8 października do Warszawy. Od listopada 1939 r. działał w Związku Walki Zbrojnej, następnie zaprzysiężony oficer kontrwywiadu Armii Krajowej (Komenda Główna, Oddział II, Referat 997). Do stycznia 1945 r. w Oddziale Osłonowym Sztabu Obszaru Zachodniego AK. Wojskową służbę ukończył w randze kapitana.

Po wojnie był dyrektorem firmy handlu krajowego i zagranicznego „Transactor”, co wiązało się z aresztowaniem i uwięzieniem (1949–1953). Po 1957 r. powrócił do handlu zagranicznego pracując do 1980 r. w „Metalexporcie”. W latach 60. wykładał w Szkole Głównej Planowania i Statystyki.

19 kwietnia 1927 r. ożenił się z Janiną z Mieszkowskich. Mieli troje dzieci: Bożenę, Elżbietę Joannę i Grzegorza Bogusza.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (10 listopada 1944)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Krzyż Walecznych (4 lipca 1943)

• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1 stycznia 1945)

Bibliografia

• A. Steinborn, Krajowa Hurtownia Herbaty, dawniej Towarzystwo M. Szumilin podczas wojny, „Rocznik Warszawski” 1979, t. XV, s. 369–381.

• A. Steinborn, Wspomnienia z lat 1939–1945, „Rocznik Warszawski” 1987, t. XIX , s.151–187.

• K. Leski, Życie niewłaściwie urozmaicone, Warszawa 1989, s. 165–167, 173–179, 200, 402–404, 418, 476.

• J. Szews, Filomaci Pomorscy, Warszawa 1992.

• Adam Steinborn, [w:] Polski Słownik Biograficzny, z. 177. Kraków 2005, s. 309–311.

• Otton Steinborn i Helena Steinbornowa, [w:] Polski Słownik Biograficzny, z. 177. Kraków 2005, s. 311–315.

• Wywiad i kontrwywiad Armii Krajowej, red. W. Bułhak, Warszawa 2008, s. 302.

• M. Wójcik, Baronówna. Na tropie Wandy Kronenberg - najgroźniejszej polskiej agentki, Kraków 2018 (rozdział 18: Ryzykowna partia herbaciarza, s. 150–159).

• W. Königsberg, AK 75. Brawurowe akcje Armii Krajowej, Kraków 2017 (rozdział: Metoda na rozmówcę, s. 323–326).

Linki zewnętrzne

• Biogram Adama Steinborna w portalu Muzeum Powstania Warszawskiego