Aleksander Lubomirski (zm. 1804)
 Szreniawa bez Krzyża | |
| książę | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1751 |
| Data i miejsce śmierci |
1804 |
| Ojciec | |
| Matka |
Ludwika Pociej |
| Żona | |
| Dzieci | |
| Rodzeństwo |
Ludwika (Potocka) |
Aleksander Lubomirski (ur. 1751 w Kijowie, zm. 14 lipca 1804 w Wiedniu) – polski książę, kasztelan kijowski w latach 1785-1790, senator.
Trzeci syn Stanisława Lubomirskiego, wojewody kijowskiego i bracławskiego i Ludwiki Honoraty Pociej[1].
Po zmarłym w 1782 roku wuju Antonim Lubomirskim odziedziczył Pałac Lubomirskich w Opolu Lubelskim wraz z okolicznymi dobrami.
Po rozbiorach Rzeczypospolitej Obojga Narodów generał armii francuskiej.
W 1787 roku Aleksander Lubomirski ożenił się z Rozalią Chodkiewicz, aresztowaną pod zarzutem szpiegostwa w Paryżu w czasie rewolucji francuskiej i zgilotynowaną w 1794 w wieku 23 lat.
Z tego związku mieli córkę Aleksandrę Franciszka Lubomirską (po śmierci matki zwaną też Rozalią), która w 1804 roku poślubiła w Wiedniu orientalistę hrabiego „Emira” Wacława Seweryna Rzewuskiego[1].
Siedziby[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Aleksander ks. Lubomirski z Lubomierza h. Drużyna (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-04-22].