Alfred Izydor Römer
|
||
 Stanisław Jakub Rostworowski: Portret Römera |
||
| Data i miejsce urodzenia | 16 kwietnia 1832 Wilno |
|
| Data i miejsce śmierci | 24 stycznia 1897 Karolinowo |
|
| Narodowość | polska | |
| Dziedzina sztuki | rzeźba, malarstwo | |
| Ważne dzieła | ||
|
||
Alfred Izydor Römer (białor. Альфрэд Ізідор Ромер) (ur. 16 kwietnia 1832 w Wilnie, zm. 24 stycznia 1897 we wsi Karolinowo, rejon postawski, obwód witebski) – polski malarz, rzeźbiarz, medalier, historyk sztuki, etnograf, uczestnik powstania styczniowego.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodu Römerów, przybyłego w XV wieku z Saksonii i osiadłego na Białorusi. Był synem powstańca listopadowego Edwarda Jana Römera, wnukiem prezydenta Wilna Michała Römera.
Studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim, uczył się malarstwa prywatnie u Kanutego Rusieckiego, kontynuował naukę w Paryżu u Antoniego Oleszczyńskiego.
Po powrocie publikował swoje rysunki i grafiki w czasopiśmie „Kłosy”
Uczestniczył w Powstaniu Styczniowym, został uwięziony w Twierdzy Dyneburskiej. Po zwolnieniu z więzienia sprzedał swój majątek i wyjechał w roku 1871 do Monachium, by studiować malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Alfreda von Ramberga i Ludwiga von Hagn (w końcu października 1871 r. zgłosił się do Techn. Zeichenklasse)[1]. Wyjechał do Włoch, gdzie utrzymywał się z malarstwa portretowego i pejzażowego. Uczestniczył w wystawach malarstwa w Monachium, Paryżu i Krakowie.
W połowie lat siedemdziesiątych powrócił na Wileńszczyznę, od roku 1874 mieszkał w majątku Karolinowo, należącym do jego małżonki hrabiny Wandy Sulistrowskiej (1853-1897). Tam napisał monografię o wyrobie pasów słuckich, zajął się też badaniami etnograficznymi. Zgromadził kolekcję dawnych dokumentów, które później przekazał do krakowskiego muzeum. W roku 1884 zamieszkał w Krakowie. Zmarł w Karolinowie, został pochowany w kościele Najświętszej Marii Panny w Trokach.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Helena
Römer-Ochenkowska, ok. 1890 -
Autoportret, przed 1897
-
Chrystus i sierota
-
Madonna Pińska, 1894
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych... [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 10, ISBN 83-903086-1-4.
