Amarone
Amarone (właśc. Amarone della Valpolicella) – klasyczne czerwone wytrawne wino włoskie klasy DOC, produkowane na obszarze apelacji Valpolicella na północ od Werony[1][2]. Nazwa jest zastrzeżona dla win produkowanych z podsuszanych winogron, spełniających normy jakościowe i wytwarzanych w 19 gminach w prowincji Werona[3].
Winogrona[edytuj | edytuj kod]
Amarone jest wytwarzane z przynajmniej dwóch odmian winogron: corvina veronese (40–80%, z czego połowa może być zastąpiona szczepem corvinone) oraz rondinella (5–30%). Mieszanka może być uzupełniona innymi czerwonymi odmianami uprawianymi na terenie apelacji, przy czym udział żadnej z nich nie może przekroczyć 10%[3]. Wymienione szczepy są także charakterystyczne dla sąsiedniej apelacji Bardolino DOC[4].
Proces produkcji[edytuj | edytuj kod]
Wino amarone powstaje z winogron podsuszanych w specjalnych warunkach (np. na drewnianych suszarkach), które w miarę suszenia osiągają wyższy poziom cukrów[1]. Przepisy apelacji wymagają, by proces ten trwał przynajmniej do 15 grudnia, po czym winogrona można poddać winifikacji[2]. Amarone jest winem wytrawnym, więc cukier w całości musi się przekształcić w alkohol[2][5]. Wymagane jest przynajmniej dwuletnie starzenie w beczkach[2].
Wino[edytuj | edytuj kod]
Amarone cechuje się rubinowym kolorem, aromatami suszonych owoców i czekolady z gorzkim posmakiem, do którego nawiązuje nazwa oraz wysokim poziomem alkoholu (przynajmniej 14%)[2][5].
Wino pochodzące ze strefy upraw o najdłuższej tradycji (gminy Negrar, Marano, Fumane, Sant’Ambrogio i San Pietro in Cariano) może na etykiecie nosić określenie Classico. Starzenie wydłużone do czterech lat uprawnia do predykatu Riserva[2].
Zestawienia kulinarne[edytuj | edytuj kod]
Amarone poleca się do czerwonych mięs, dziczyzny i dojrzałych serów, a także do czystej degustacji[2]. Wino należy podawać w temperaturze 20–22 °C, po uprzedniej dekantacji[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 390-391. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 390-391. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 388. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 334. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 281. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Keevil (red.): Wina świata. Kraje, regiony, producenci. Jak wybierać i serwować wino. Warszawa: Wiedza i Życie, 2007. ISBN 978-83-7184-276-4..