Antoni Kolczyński

Antoni Kolczyński
	; Antoni Kolczyński w barwach klubu Syrena Warszawa (1939)
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1917 ; Zdunowo
Data i miejsce śmierci	19 czerwca 1964 ; Warszawa
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Mistrzostwa Europy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Kolczyński ps. Kolka, (ur. 25 sierpnia 1917 w Zdunowie, zm. 19 czerwca 1964 w Warszawie) – bokser, mistrz Europy, olimpijczyk.

Życiorys

Młodość spędził na warszawskim Starym Mieście^[1]. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował przez kilka lat jako majdaniarz (hurtownik − rowerowy rozwoziciel gazet)^[2]. Interesował się bieganiem i boksem. W 1934 wygrał turniej Pierwszy Krok Bokserski. Walczył w wadze półśredniej. W 1937 został wicemistrzem Polski w tej kategorii^[3].

W 1939 odniósł największy sukces życiowy zdobywając złoty medal na mistrzostwach Europy w Dublinie. Rok wcześniej został uznany za najlepszego zawodnika meczu Europa-Stany Zjednoczone. Zajął drugie miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1938.

W czasie okupacji niemieckiej zajmował się handlem, a potem został wywieziony na roboty do Niemiec^[1].

Okupacja odcisnęła piętno na jego dalszej karierze^[4]. Po wojnie nie odzyskał już formy. Po 1945 roku startował w wadze średniej. Wziął udział w olimpiadzie w Londynie 1948, a także w mistrzostwach Europy w Dublinie 1947 i w Mediolanie 1951, ale bez sukcesów. Czterokrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski wagi średniej: 1946, 1947, 1950 i 1951. Stoczył trzy porywające pojedynki ze słynnym László Pappem, wszystkie przegrane. Wygrał natomiast z innym mistrzem olimpijskim Júliusem Tormą (w 1947; przegrał z nim w 1950).

Był zawodnikiem warszawskich klubów: YMCA Warszawa (1934–1936), Fortu Bema (1937) i Klubu Sportowego Pracowników Miejskich „Syrena” (1938–1939). Po wojnie zawodnik stołecznego Grochowa (1945–1948) i Gwardii (1949–1952). Zakończył karierę w 1952. Stoczył 238 walk, 216 wygrywając i 22 przegrywając.

W 1953 wystąpił w filmie Sprawa do załatwienia jako bokser Jóźwiak.

Mieszkał przy ul. Dobrowoja na warszawskim Grochowie.

W ostatnich latach życia cierpiał na chorobę alkoholową^[1]. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 32C-III-14).

Pośmiertnie został uhonorowany w 1994 Nagrodą im. Aleksandra Rekszy.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Lucjan Olszewski: Boks z Syrenką w tle. Warszawa: Stołeczna Federacja Sportu − Warszawski Okręgowy Związek Bokserski, 1985, s. 19.
↑ Antoni Nowakowski: Światło dla Warszawy. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 36.
↑ Agnieszka Bogucka, Znokautowany przez wojnę, w: Mazowsze. Serce Polski, nr 7/8(30)/2020, s. 41, ISSN 2544-6738
↑ Wacław Wiernicki: Wspomnienia o warszawskich knajpach. Prószyński i S-ka, 1994, s. 125−126. ISBN 83-902520-0-7.

Linki zewnętrzne

Antoni Kolczyński [online], olympedia.org [dostęp 2020-06-19] (ang.).
Polski KomitetP.K. Olimpijski Polski KomitetP.K., Antoni Kolczyński – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl [online], www.olimpijski.pl [dostęp 2014-12-26] (pol.).
Antoni Kolczyński w bazie Filmweb
Antoni Kolczyński w bazie filmpolski.pl

[Olszewski19-1] Lucjan Olszewski: Boks z Syrenką w tle. Warszawa: Stołeczna Federacja Sportu − Warszawski Okręgowy Związek Bokserski, 1985, s. 19.

[2] Antoni Nowakowski: Światło dla Warszawy. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 36.

[3] Agnieszka Bogucka, Znokautowany przez wojnę, w: Mazowsze. Serce Polski, nr 7/8(30)/2020, s. 41, ISSN 2544-6738

[4] Wacław Wiernicki: Wspomnienia o warszawskich knajpach. Prószyński i S-ka, 1994, s. 125−126. ISBN 83-902520-0-7.

[1]

[2]

[3]

[4]